Zach (2)
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
03 Maart 2015 | Filipijnen, Manilla
Ha Allemaal,
Vandaag om 5.30 uur aangetreden en om 6.00 uur stonden de ouders weer op de stoep. Inmiddels zaten de kids al aan tafel. De ouders hadden alleen oog voor Zach, zeiden ook geen gedag tegen de anderen: Zack voor en na, wat ik wel sneu vond voor de rest. Misschien word je ook wel zo na jarenlange vergeefse hoop op een eigen baby met het lange wachten tijdens een adoptieprocedure er boven op! Voor het eten pakken de kleintjes elkaars handjes vast en als er volwassenen bij zitten doen ze ook mee en dan wordt er door een van hen een gebedje (mogen ze zelf bedenken) gezegd. Dit keer was het Jilian (foto) die vroeg om een blessing over het ontbijt EN of Zack het fijn mag hebben bij zijn Papa en Mama en of zij al aan de beurt was!!!!! Ppppfffff. (vertaling van de caretaker).
Vanmorgen na het ontbijt was er een wandeling waarna Zack met zijn ouders naar hun appartement is geweest. Lekker rustig zonder de herrie van de anderen. Dat was een groot succes voor beide partijen, dat kon ik wel zien aan hun gezichten. Na de lunch gaan de ouders weg en komen terug voor het avondeten en het badderen (een emmertje en een pannetje water over het hoofd). Verder ging het moeizaam: knuffelt zijn vader en negeert zijn moeder die daar erg onzeker van wordt. Ze wil zooo graag maar Jasmin heeft haar verteld dat er ook kinderen zijn die met beiden niets te maken willen hebben, dat het er bij hoort. Maar toch…zij had een andere start in haar hoofd.
(Lieve Zack,
We kunnen het nu wel vertellen hè….dat wij bepaald geen maatjes waren in het begin? Jeetje, wat had jij af en toe de handjes los aan je lijfje! Herinner je je nog één van de eerste middagen? Binnen een half uur had je al vijf keer iemand een lel gegeven, geknepen of aan zijn haren getrokken. Ik zat met de rug naar je toe en je moest eens weten dat ik dacht: waarom doet niemand iets? Voor straf moest je steeds een kusje geven en sorry zeggen maar een minuut later was het weer raak. En toen….zal ik het maar zeggen? Ik zat met mijn rug naar je toe: met duplo te spelen met Jolo en toen kreeg ik zo’n klap dat mijn bril vijf meter verder lag. Ik plofte: heb je een tikje gegeven, vervolgens bij je arm gegrepen….heel stevig, je eens diep in de ogen gekeken en gezegd dat het nu afgelopen moest zijn. Guess what: het was ineens zooooo stil en ik voelde nattigheid. In jouw cultuur mag je zoiets niet doen. De Philippijnse kindertjes zijn gewoon de baas, dat had ik allang door. De volgende dag kwam Ate Deb “gezellig” een praatje maken: dat deed ze heel goed, heel subtiel en met een lach vertelde ze dat de kids af en toe het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen maar dat een tik hier niet mag. Prima, maar ik kon het niet laten haar te vertellen dat Hollandse kindertjes er goed bij gedijen en de Estlandse midwife bevestigde dat ze van een pak voor haar broek een flinke meid was geworden: het was uitgesproken! Maar Zack het is gebeurd en sindsdien kunnen we zo goed overweg. Ik zie je nooit meer slaan (als ik er bij ben tenminste) en we hebben grote pret. Houden zo daar in Finland! Nog één nachtje te gaan….
Knuffel Ate Pitje.)
Leuke bijkomstigheid is dat ik merk dat de caretakers het toch ook wel stoer vonden dat er nu eindelijk eens iemand was die op de rem ging staan.
Als ik de levens van de gemiddelde caretaker onder de loep leg zie ik een hoop alleenstaanden die zelf een liefdeloze jeugd hebben gehad. Vrouwen met een man die er met een ander vandoor is, met een man die alcoholist is of losse handjes heeft. Dus …..ik snap het: ze willen deze kinderen geven wat ze zelf niet hebben gekregen. We zien wel wat ze er mee gaan doen…….
xxPP
Vandaag om 5.30 uur aangetreden en om 6.00 uur stonden de ouders weer op de stoep. Inmiddels zaten de kids al aan tafel. De ouders hadden alleen oog voor Zach, zeiden ook geen gedag tegen de anderen: Zack voor en na, wat ik wel sneu vond voor de rest. Misschien word je ook wel zo na jarenlange vergeefse hoop op een eigen baby met het lange wachten tijdens een adoptieprocedure er boven op! Voor het eten pakken de kleintjes elkaars handjes vast en als er volwassenen bij zitten doen ze ook mee en dan wordt er door een van hen een gebedje (mogen ze zelf bedenken) gezegd. Dit keer was het Jilian (foto) die vroeg om een blessing over het ontbijt EN of Zack het fijn mag hebben bij zijn Papa en Mama en of zij al aan de beurt was!!!!! Ppppfffff. (vertaling van de caretaker).
Vanmorgen na het ontbijt was er een wandeling waarna Zack met zijn ouders naar hun appartement is geweest. Lekker rustig zonder de herrie van de anderen. Dat was een groot succes voor beide partijen, dat kon ik wel zien aan hun gezichten. Na de lunch gaan de ouders weg en komen terug voor het avondeten en het badderen (een emmertje en een pannetje water over het hoofd). Verder ging het moeizaam: knuffelt zijn vader en negeert zijn moeder die daar erg onzeker van wordt. Ze wil zooo graag maar Jasmin heeft haar verteld dat er ook kinderen zijn die met beiden niets te maken willen hebben, dat het er bij hoort. Maar toch…zij had een andere start in haar hoofd.
(Lieve Zack,
We kunnen het nu wel vertellen hè….dat wij bepaald geen maatjes waren in het begin? Jeetje, wat had jij af en toe de handjes los aan je lijfje! Herinner je je nog één van de eerste middagen? Binnen een half uur had je al vijf keer iemand een lel gegeven, geknepen of aan zijn haren getrokken. Ik zat met de rug naar je toe en je moest eens weten dat ik dacht: waarom doet niemand iets? Voor straf moest je steeds een kusje geven en sorry zeggen maar een minuut later was het weer raak. En toen….zal ik het maar zeggen? Ik zat met mijn rug naar je toe: met duplo te spelen met Jolo en toen kreeg ik zo’n klap dat mijn bril vijf meter verder lag. Ik plofte: heb je een tikje gegeven, vervolgens bij je arm gegrepen….heel stevig, je eens diep in de ogen gekeken en gezegd dat het nu afgelopen moest zijn. Guess what: het was ineens zooooo stil en ik voelde nattigheid. In jouw cultuur mag je zoiets niet doen. De Philippijnse kindertjes zijn gewoon de baas, dat had ik allang door. De volgende dag kwam Ate Deb “gezellig” een praatje maken: dat deed ze heel goed, heel subtiel en met een lach vertelde ze dat de kids af en toe het bloed onder je nagels vandaan kunnen halen maar dat een tik hier niet mag. Prima, maar ik kon het niet laten haar te vertellen dat Hollandse kindertjes er goed bij gedijen en de Estlandse midwife bevestigde dat ze van een pak voor haar broek een flinke meid was geworden: het was uitgesproken! Maar Zack het is gebeurd en sindsdien kunnen we zo goed overweg. Ik zie je nooit meer slaan (als ik er bij ben tenminste) en we hebben grote pret. Houden zo daar in Finland! Nog één nachtje te gaan….
Knuffel Ate Pitje.)
Leuke bijkomstigheid is dat ik merk dat de caretakers het toch ook wel stoer vonden dat er nu eindelijk eens iemand was die op de rem ging staan.
Als ik de levens van de gemiddelde caretaker onder de loep leg zie ik een hoop alleenstaanden die zelf een liefdeloze jeugd hebben gehad. Vrouwen met een man die er met een ander vandoor is, met een man die alcoholist is of losse handjes heeft. Dus …..ik snap het: ze willen deze kinderen geven wat ze zelf niet hebben gekregen. We zien wel wat ze er mee gaan doen…….
xxPP
-
03 Maart 2015 - 13:59
Annet:
Zou je Jillian niet mee naar Nederland nemen? Wat een dropje! -
03 Maart 2015 - 14:20
Hansje:
Wat kan k mij zo'n reactie voorstellen! Ik zou er maar niet te zwaar aan tillen! Je ziet hoe goed het is geweest! Zeker ook voor de andere kinderen! Zijn de meeste kinderen van die plaatjes? Je laatste week he. Het is hier regen en wind. Geniet nog maar even lekker van de warmte! -
03 Maart 2015 - 14:44
Else:
Onze nederlandse jeugd aanpak heeft ons en onze (klein)kinderen geen kwaad gedaan. Maarhet is te begrijpen dat het op de Philippijnen anders toegaat. Fijne laatste dagen en goede terugreis. -
03 Maart 2015 - 18:00
Emilie Drège:
Dag Pietje ,
Leuk en echt Hollands die reactie reactie van jou ,het is toch prima ,vooral omdat zij het diep in hun hart
stoer vinden ,in Indie kreeg ik ook wel eens een tik van mijn moeder ,ik ben er groot van geworden.
Nog een goede laatste tijd ,groet van Emilie.
-
03 Maart 2015 - 20:22
Weina:
Fijne dag morgen met het feestje voor Zach! Voor hem de grote reis naar zijn nieuwe huis. Dan komt jouw terugvlucht ook dichterbij, maak nog veel foto's, zodat die als herinnering mee naar huis kan nemen, tot snel, liefs van ons -
03 Maart 2015 - 22:28
Anne Horjus:
Goede aktie Piet! -
04 Maart 2015 - 09:57
Elsvan Der Heijden:
Goede afsluiting van je hulp daar!
Voorspoedige thuisreis en later tot ziens,met hartelijke groet van Els en Karel -
05 Maart 2015 - 20:56
Monique:
Ik zie het helemaal voor me. oei joei dat moest hij niet bij Pietje doen. Je kan de verhalen echt heerlijk vertellen. Echt mooi. Groeten van ons uit de Velswijk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
