reilen en zeilen in en om TLC
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
27 Februari 2016 | Filipijnen, Manilla
Nou, hier gaan we weer: het was alweer een tijdje geleden:
Als ik kijk naar het verschil van de kinderen van dit jaar en vorig jaar dan kan ik wel constateren dat er meer beschadigde kinderen zijn dan vorig jaar. 1 zal ik er uitlichten: baby 10 maanden, broertje van 3 en broertje van 5 1/2 zijn hier binnengekomen. enige tijd geleden. De ouders zijn drank -en drugsverslaafd en zij leven op straat. Tussen baby en het jongste broertje is nog een kindje maar die wilden de ouders niet meegeven: hij had nl. een vieze wond op zijn hoofd en dat levert nog wat op met bedelen. Pa, die een soort gangleider is, had wel duidelijk gemaakt dat indien dit kindje ook meegenomen zou worden hij de boel bij het TLC zou komen verbouwen.....Triest: je mag bij je ouders blijven, niet omdat ze van je houden maar omdat je een wond op je hoofd hebt.
Verder waren er in totaal 10 kinderen maar op een bepaalde leeftijd gaan die kennelijk hun eigen weg want die waren nergens te vinden.
Baby was een behoorlijke knarsetander maar ik heb de indruk dat het al een stuk minder is sinds ze hier is en er wat meer rust in het koppie komt. Jongste broertje bijt iedereen die voor zijn voeten komt en het oudste jochie is inmiddels ondergebracht bij 1 van de caretakers thuis. Hij was niet te handhaven en riep alleen maar dat hij bier en koffie wilde. Met veel regelmaat en nog 2 "r" en gaat het inmiddels beter. Zelfs dat hij nu een schooltje bezoekt. Hoe de toekomst er uit zal zien wanneer ze groter zijn en wat de "restschade" zal zijn........
Deze week was het de week van de ziekenhuisbezoeken: het begon met Nate, een prematuurtje die met 1.7 kilo gevonden is in een waterstortbak van een toilet....vermoedelijk 7 maanden. Hij begon met overgeven, spuitpoep en hoge koorts. Dan blijft er van een kereltje wat toch al niet veel is in korte tijd helemaal niets meer over. Daarna met nog 2 anderen maar de "kinderarts": die stopte een spatel in hun mond, zei vervolgens "ah, herpes" en toen kwam de antibiotica. Stethoscopen worden gebruikt waarbij de hemdjes niet weggeschoven worden, meegebrachte urine bekijken was te veel van het goede. Enfin, of nou een virus of een bacterie de oorzaak was: over het geheel genomen keren de lachjes weer terug op een enkele spuitpoepluier na. En als laatste valt de sterkste reus natuurlijk ook om en dat ben ik. Lig nu met dezelfde klachten in bed en timmer dit verhaal in elkaar.
Vorige week zondagmiddag ben ik eens lekker in mijn eentje op pad gegaan in Manila, het Ayala museum. Fantastisch mooi gebouw waarbij echt gelet was op de lichtinval. Veel geleerd over goudopgravingen, het brengen van Islam en Christendom, replica's van boten uit die tijd (ja ja BJ je hebt wat gemist) enz. Heerlijk om alleen eens even weg te zijn, niet te hoeven praten en je eigen tempo te kunnen bepalen! Moest even denken aan de museumjaarkaart: nou die heb je hier niet nodig. De entree was 250 pesos en als ik de extra tentoonstelling wilde zien van een schilder die het "broertje van Rohtko" wordt genoemd kwam er nog een 50 pesos bij. Afgesloten met een heerlijke cappuccino venti van de Starbucks: de slagroom op de taart.
Inmiddels slaat ook de verloedering toe in de TLC. Afgelopen week is er voor de zoveelste keer geld gestolen uit de tassen van de caretakers. Nu is die groep eigenlijk een beetje familie: de 1 weer getrouwd met een broer van de ander, of een nicht. Nooit problemen geweest. Nu is het ook iets van de laatste tijd dat er studenten langs komen en daar een mogen rondkijken, zeg het maar.....Overigens brengen die studenten een hoop onrust, zeker bij de babies beneden die van hand tot hand gaan en natuurlijk hun gezicht in de glimglachstand moeten zetten terwijl ze eigenlijk moeten slapen. Heb het er met Debra over gehad en die studenten mogen alleen nog bij de 1 + kids komen en niet meer bij de babies.
1 van de caretakers was 820 pesos kwijt: uit haar tas terwijl ze zich aan het omkleden was. Ze bleef er vrolijk onder maar de tranen zaten erg hoog! Uiteindelijk moet ze er wel 3 dagen voor werken. Ik heb die 800 pesos aan het hoofd gegeven en gezegd dat ze dat maar moest doorgeven maar mijn naam daar niet aan gekoppeld hoeft te worden.
Komt ze 5 minuten later binnen, in tranen. Ze wilde per se weten van wie dat was omdat "niet bedanken" niet beleefd was. Ze kon weer eten kopen voor die dag.
Tegenover de ingang van de compound is een klein schooltje. Veel kindertjes gaan daar heen per trike omstreeks de tijd dat ik net de andere kant op moet. Dus boffen: heb zo een trike iedere dag. Laatst liep ik nog op de compound en toen hoorde ik ineens een brul: "Madam, you need a trike?" Eigenlijk is het nooit lang wachten. Inmiddels heb ik ook met 5 mensen op zo'n ding gezeten waarbij ik wel het slechtste plekje had: op de brommer, zijwaarts zittend achteraan met mijn billen half op de bagagedrager.....vond dat wel een beetje eng!
Nu Angel: het duurde even maar de social worker van het kinderhuis die begin dit jaar voor de acute overplaatsing heeft gezorgd, moet wachten op het groene licht van de social worker van het tehuis waar ze nu zit.
Dat gaat as dinsdag worden. Jasmin en ik zouden graag per trike gaan maar de wijk waar dat tehuis is, is omgeven door mooie huizen van expats en daar mogen geen trikes komen vanwege de herrie en de stank. Het gaat niet zo lekker hoorde ik: ze wil naar haar vader ergers in de provincie. Vraag me dan af....waar was die man al die jaren?
Maar goed, we wachten af en zullen wel zien: wordt vervolgd dus.
Morgen zouden we met een groep naar een museum waar een hele mooie tuin bij zou zijn. Ik denk dat ik morgen nog lekker in mijn bed blijf om te zorgen dat ik maandag weer fit ben. Dat museum is niet ver van hier dus dat komt nog wel.
Lieve allemaal, all the best, xxPP
Als ik kijk naar het verschil van de kinderen van dit jaar en vorig jaar dan kan ik wel constateren dat er meer beschadigde kinderen zijn dan vorig jaar. 1 zal ik er uitlichten: baby 10 maanden, broertje van 3 en broertje van 5 1/2 zijn hier binnengekomen. enige tijd geleden. De ouders zijn drank -en drugsverslaafd en zij leven op straat. Tussen baby en het jongste broertje is nog een kindje maar die wilden de ouders niet meegeven: hij had nl. een vieze wond op zijn hoofd en dat levert nog wat op met bedelen. Pa, die een soort gangleider is, had wel duidelijk gemaakt dat indien dit kindje ook meegenomen zou worden hij de boel bij het TLC zou komen verbouwen.....Triest: je mag bij je ouders blijven, niet omdat ze van je houden maar omdat je een wond op je hoofd hebt.
Verder waren er in totaal 10 kinderen maar op een bepaalde leeftijd gaan die kennelijk hun eigen weg want die waren nergens te vinden.
Baby was een behoorlijke knarsetander maar ik heb de indruk dat het al een stuk minder is sinds ze hier is en er wat meer rust in het koppie komt. Jongste broertje bijt iedereen die voor zijn voeten komt en het oudste jochie is inmiddels ondergebracht bij 1 van de caretakers thuis. Hij was niet te handhaven en riep alleen maar dat hij bier en koffie wilde. Met veel regelmaat en nog 2 "r" en gaat het inmiddels beter. Zelfs dat hij nu een schooltje bezoekt. Hoe de toekomst er uit zal zien wanneer ze groter zijn en wat de "restschade" zal zijn........
Deze week was het de week van de ziekenhuisbezoeken: het begon met Nate, een prematuurtje die met 1.7 kilo gevonden is in een waterstortbak van een toilet....vermoedelijk 7 maanden. Hij begon met overgeven, spuitpoep en hoge koorts. Dan blijft er van een kereltje wat toch al niet veel is in korte tijd helemaal niets meer over. Daarna met nog 2 anderen maar de "kinderarts": die stopte een spatel in hun mond, zei vervolgens "ah, herpes" en toen kwam de antibiotica. Stethoscopen worden gebruikt waarbij de hemdjes niet weggeschoven worden, meegebrachte urine bekijken was te veel van het goede. Enfin, of nou een virus of een bacterie de oorzaak was: over het geheel genomen keren de lachjes weer terug op een enkele spuitpoepluier na. En als laatste valt de sterkste reus natuurlijk ook om en dat ben ik. Lig nu met dezelfde klachten in bed en timmer dit verhaal in elkaar.
Vorige week zondagmiddag ben ik eens lekker in mijn eentje op pad gegaan in Manila, het Ayala museum. Fantastisch mooi gebouw waarbij echt gelet was op de lichtinval. Veel geleerd over goudopgravingen, het brengen van Islam en Christendom, replica's van boten uit die tijd (ja ja BJ je hebt wat gemist) enz. Heerlijk om alleen eens even weg te zijn, niet te hoeven praten en je eigen tempo te kunnen bepalen! Moest even denken aan de museumjaarkaart: nou die heb je hier niet nodig. De entree was 250 pesos en als ik de extra tentoonstelling wilde zien van een schilder die het "broertje van Rohtko" wordt genoemd kwam er nog een 50 pesos bij. Afgesloten met een heerlijke cappuccino venti van de Starbucks: de slagroom op de taart.
Inmiddels slaat ook de verloedering toe in de TLC. Afgelopen week is er voor de zoveelste keer geld gestolen uit de tassen van de caretakers. Nu is die groep eigenlijk een beetje familie: de 1 weer getrouwd met een broer van de ander, of een nicht. Nooit problemen geweest. Nu is het ook iets van de laatste tijd dat er studenten langs komen en daar een mogen rondkijken, zeg het maar.....Overigens brengen die studenten een hoop onrust, zeker bij de babies beneden die van hand tot hand gaan en natuurlijk hun gezicht in de glimglachstand moeten zetten terwijl ze eigenlijk moeten slapen. Heb het er met Debra over gehad en die studenten mogen alleen nog bij de 1 + kids komen en niet meer bij de babies.
1 van de caretakers was 820 pesos kwijt: uit haar tas terwijl ze zich aan het omkleden was. Ze bleef er vrolijk onder maar de tranen zaten erg hoog! Uiteindelijk moet ze er wel 3 dagen voor werken. Ik heb die 800 pesos aan het hoofd gegeven en gezegd dat ze dat maar moest doorgeven maar mijn naam daar niet aan gekoppeld hoeft te worden.
Komt ze 5 minuten later binnen, in tranen. Ze wilde per se weten van wie dat was omdat "niet bedanken" niet beleefd was. Ze kon weer eten kopen voor die dag.
Tegenover de ingang van de compound is een klein schooltje. Veel kindertjes gaan daar heen per trike omstreeks de tijd dat ik net de andere kant op moet. Dus boffen: heb zo een trike iedere dag. Laatst liep ik nog op de compound en toen hoorde ik ineens een brul: "Madam, you need a trike?" Eigenlijk is het nooit lang wachten. Inmiddels heb ik ook met 5 mensen op zo'n ding gezeten waarbij ik wel het slechtste plekje had: op de brommer, zijwaarts zittend achteraan met mijn billen half op de bagagedrager.....vond dat wel een beetje eng!
Nu Angel: het duurde even maar de social worker van het kinderhuis die begin dit jaar voor de acute overplaatsing heeft gezorgd, moet wachten op het groene licht van de social worker van het tehuis waar ze nu zit.
Dat gaat as dinsdag worden. Jasmin en ik zouden graag per trike gaan maar de wijk waar dat tehuis is, is omgeven door mooie huizen van expats en daar mogen geen trikes komen vanwege de herrie en de stank. Het gaat niet zo lekker hoorde ik: ze wil naar haar vader ergers in de provincie. Vraag me dan af....waar was die man al die jaren?
Maar goed, we wachten af en zullen wel zien: wordt vervolgd dus.
Morgen zouden we met een groep naar een museum waar een hele mooie tuin bij zou zijn. Ik denk dat ik morgen nog lekker in mijn bed blijf om te zorgen dat ik maandag weer fit ben. Dat museum is niet ver van hier dus dat komt nog wel.
Lieve allemaal, all the best, xxPP
-
27 Februari 2016 - 17:59
Inge Van Leeuwen:
Lieve Piet,
je gaat hier toch niet aan onderdoor he?
het blijft allemaal vreselijk.
zal de komende tijd ook niet veranderen.
blijf jij maar sterk.
groeten Inge -
27 Februari 2016 - 22:45
Mara:
Hi Pietje, Je maakt weer wat mee daar. Doe het nog even rustig aan
dit weekend. Dan kan je er dinsdag weer tegenaan. Hartstikke leuk
weer wat van je te horen. Hou je taai liefs van Mara
-
28 Februari 2016 - 16:59
Monique Krabbenborg:
Wat een verhalen weer Pietje. Blijf zelf wel op de been he? Veel groeten van ons. -
28 Februari 2016 - 18:54
Dinie:
Hou piet. Hier komt ie dan weer. Het is even slikken als je deze mail leest. Knap hoor en ik heb veel bewondering voor je. Maar pas ook goed op jezelf. Ik kijk uit naar het volgende bericht. Xxx Dinie -
28 Februari 2016 - 20:37
Anne:
Wat een dramatische verhalen! Heerlijk Pietje dat je dit werk wil en kunt doen!
God bless you all! -
28 Februari 2016 - 20:54
B.J:
Al die belevenissen, maar ook al de druk die dat met zich mee brengt: geweldig van je! -
29 Februari 2016 - 18:20
Marlon:
Na je vorige verhaal maakte ik me zorgen; zelf niet fit en dan toch al weer aan de slag!
Pas je wel op dat je niet te veel hooi op het bekende vorkje neemt.
Ik heb heel veel bewondering voor je! Dank voor je verhalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
