Angel
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
11 Maart 2016 | Filipijnen, Manilla
Lieve allemaal,
Had via de mail al vraagjes gekregen over hoe het met Angel en Francis (voor de latere instappers zie eerste reis) gaat. Ik heb Angel eindelijk gezien, geknuffeld, zij gehuild (vertelde tussen de tranen door dat ze me gemist had: veel briefjes had geschreven, deze meegegeven had maar die hebben mij niet bereikt) en ik zelf toch ook wel wat traantjes weggepinkt!
Het heeft even geduurd: de contacten tussen de social worker van de ene en andere instelling verliep niet gladjes: het zijne heb ik niet meegekregen maar…… het leek wel of ik naar een diploma uitreiking van de kinderen ging… spanning! Jasmin en ik werden naar een neutrale locatie gebracht en daar was het wachten en wachten. Kinderen met sexueel misbruik worden op een geheime locatie gehouden en volledig geïsoleerd. Angst voor wraak: zo wil Angel niet getuigen tegen de stiefvader/broer omdat, zoals ze zegt, het toch familie is. Eigenlijk ze is doodsbang en dat wordt ook nog eens gevoed door haar biologische vader waarvan ik dacht dat ie buiten beeld was maar er nu ineens weer is. Waar was die man toen zich dat allemaal afspeelde, denk ik dan! Uiteindelijk kwam er een geblindeerd busje en ja hoor… daar stapte Angel uit onder begeleiding van een therapeut maar met de kruk. Eerst een beetje gepraat over alles wat ze had meegemaakt…… zo verdrietig. Ik zag een meisje met ogen van een oud vrouwtje: vlak, flets en hol. Op mijn vraag of ze het een beetje kon bolwerken kwamen de tranen weer en vertelde ze dat ze nooit meer blij was geweest en iedere dag “sad” was. Tsja, dat is voor te stellen. Hield haar voor om haar grote droom om “juf” worden moest blijven najagen omdat dat misschien kan helpen om moed te houden. Maar ze wilde geen juf meer worden. En DAT kan ik me voorstellen ook: als ik alles eens rustig op een rijtje zet, heb het gevoel dat de juf (vrouw van de pastor) wel wat kilo’s boter op haar hoofd heeft en de pastor ook. Toen ik vorig jaar bij hun mijn zorgen kwam uitspreken over Angel en mijn vermoedens, over hetgeen er zich in het hutje zou kunnen afspelen, zei hij dat ze altijd zo blij waren als ze wisten dat ze weer ongesteld was!!!!!! Op mijn vraag of dan de tijd niet rijp was dat de pastor eens een “face to face, man to man” gesprek zou moeten aangaan met die stiefvader werd er om heen gefietst en ik kon ook niets bewijzen. Voelde me toen wel met mijn mogelijk armetierige moedergevoelens met een kluitje in het riet gestuurd terwijl ik zo’n enorm “niet pluis” gevoel had. Vorig jaar vertelde de juf mij ook nog dat de 2 jongsten tegen haar hadden gezegd dat de stiefbroer ‘s nachts wel eens langs kwam en dan hééél dicht bij Angel ging liggen. Een paar weken geleden liet de juf zich ook ontvallen dat het zo gek was dat de 2 kleine zusjes altijd vroeg en op tijd waren en Angel altijd een uurtje later kwam: ze veegden dan altijd de stoep schoon voor de juf. Oh joh de juf vond het zo erg dat Angel later kwam want met zijn tweetjes kregen ze die stoep niet klaar en met zijn 3-tjes altijd wel: zij was zo zielig vanwege haar stoepje, wat een rommeltje. En als klapper op de vuurpijl vertelde ze ook nog dat ze zo verschrikkelijk “hurt” en zo enorm “diappointed” was in Angel omdat ze niets tegen de juf durfde te zeggen: ze had er tranen bij in maar ogen. Misselijkmakend om iemand zo de “martelaar” te zien spelen: het ging dus om HAAR stoepje en HAAR feelings. Ik begrijp dat dit zich afspeelt in een andere cultuur maar dit is zo basaal fout dat ik me niet kan voorstellen dat dit aan cultuurverschillen onderhevig is. Maar goed: ik merkte wel dat er via therapie toch wel wat los is gekomen bij Angel. Ze vertelde dat ze dus geen juf wilde worden maar dat ze koken leuk zo vindt, mooi zo denk ik dan maar. Dat ze met het tehuis ook gaat zwemmen waar ze, zegt ze zelf, goed in is (fijn toch?). Ook goed dat ze zegt dat ze “sad” is, goed dat ze het benoemd, want dan weet iedereen ook hoe ze zich voelt: je beter voor doen…… daar nep je jezelf alleen maar mee. Het risico dat je niet meer weet aan wie wel en aan wie je niet hebt verteld dat het even niet lekker gaat maakt het nog verwarrender. De zusjes waren er niet bij: eerst jammer maar uiteindelijk gaat het om Angel. Voorzichtig heb ik dan het been aangekaart. Ik begreep dat het schuimrubber aan de binnenkant van het stuk wat om het been moet kapot is. Ze had zelf al geprobeerd met oude sokken en touwtjes. Verder is er “iets” weg. De pastor leek een nieuw been het beste: IK NIET! Heb hem gezegd dat in Nederland mensen jaren met zo’n ding moeten doen en Angel dus ook.
Vorig jaar heb ik een instelling, niet ver hier vandaan, bezocht waar gehandicapten wonen. Een soort mini “dorp” zoals in Arnhem. 300 disabled vinden hier hun dagbesteding en ook dat spreekt mij aan. Er is een orthopaedisch centrum bij. Ze maken rolstoelen, protheses , krukken, houten speelgoed enz. Er zijn orthopaedische instrumentmakers en er is fysiotherapie. Ik hoop op heel korte termijn met haar daar heen te kunnen gaan. De pastor wil rijden en “de juf” wil ook mee. “Hoe kom ik van mijn schuldgevoel af” ritje dus…… maar goed ik heb een tolk nodig en een chauffeur, het is niet anders!!!!!! Zo werkt dat dan hoewel het niet mijn stijl is maar mijn gevoel… dat zet ik dan maar op zij.
Vandaag zijn de pastor en ik geweest in het revalidatiecentrum. Angel zat nog in het geblindeerde busje en kwam er al snel uit. Inmiddels had ik een goed contact opgebouwd met Mr. Santos, hoofd van de afdeling prothesis: heeft even geduurd maar dichter bij het vuur kun je niet zijn dunkt me. Zelf zit hij ook in een rolstoel. Het was voor mij de eerste keer dat ik Angels been fysiek zag en zelfs ik snap dat hier niet op te lopen is. Ze heeft nog een stomp onder de knie en kan de knie ook zelf buigen. In de prothese was geen scharnier: het been was dus volledig stijf en ook schuin zodat de knieschijf boven de grote teen staat. Goed: oplossing…… een ander been. Het was niet mijn insteek maar het is niet anders. Dankzij enkelen onder jullie (die krijgen nog een mailtje van me), kleine en grote gevers, kan ik dit voor haar doen: mij realiserend ook maar een klein schakeltje te zijn in de hele missie. Op een paar flapjes na, maar die komen er ook wel. Mr. Santos heeft druk op de ketel gezet om het voor de Pasen klaar te hebben zodat ik er bij kan zijn als we het been gaan halen: zal heel alert zijn, zeker weten. 23 maart gaat het gebeuren…… hoop zo dat ze hier mee goed uit de voeten kan!!!!!
Wordt vervolgd, xxPP
Had via de mail al vraagjes gekregen over hoe het met Angel en Francis (voor de latere instappers zie eerste reis) gaat. Ik heb Angel eindelijk gezien, geknuffeld, zij gehuild (vertelde tussen de tranen door dat ze me gemist had: veel briefjes had geschreven, deze meegegeven had maar die hebben mij niet bereikt) en ik zelf toch ook wel wat traantjes weggepinkt!
Het heeft even geduurd: de contacten tussen de social worker van de ene en andere instelling verliep niet gladjes: het zijne heb ik niet meegekregen maar…… het leek wel of ik naar een diploma uitreiking van de kinderen ging… spanning! Jasmin en ik werden naar een neutrale locatie gebracht en daar was het wachten en wachten. Kinderen met sexueel misbruik worden op een geheime locatie gehouden en volledig geïsoleerd. Angst voor wraak: zo wil Angel niet getuigen tegen de stiefvader/broer omdat, zoals ze zegt, het toch familie is. Eigenlijk ze is doodsbang en dat wordt ook nog eens gevoed door haar biologische vader waarvan ik dacht dat ie buiten beeld was maar er nu ineens weer is. Waar was die man toen zich dat allemaal afspeelde, denk ik dan! Uiteindelijk kwam er een geblindeerd busje en ja hoor… daar stapte Angel uit onder begeleiding van een therapeut maar met de kruk. Eerst een beetje gepraat over alles wat ze had meegemaakt…… zo verdrietig. Ik zag een meisje met ogen van een oud vrouwtje: vlak, flets en hol. Op mijn vraag of ze het een beetje kon bolwerken kwamen de tranen weer en vertelde ze dat ze nooit meer blij was geweest en iedere dag “sad” was. Tsja, dat is voor te stellen. Hield haar voor om haar grote droom om “juf” worden moest blijven najagen omdat dat misschien kan helpen om moed te houden. Maar ze wilde geen juf meer worden. En DAT kan ik me voorstellen ook: als ik alles eens rustig op een rijtje zet, heb het gevoel dat de juf (vrouw van de pastor) wel wat kilo’s boter op haar hoofd heeft en de pastor ook. Toen ik vorig jaar bij hun mijn zorgen kwam uitspreken over Angel en mijn vermoedens, over hetgeen er zich in het hutje zou kunnen afspelen, zei hij dat ze altijd zo blij waren als ze wisten dat ze weer ongesteld was!!!!!! Op mijn vraag of dan de tijd niet rijp was dat de pastor eens een “face to face, man to man” gesprek zou moeten aangaan met die stiefvader werd er om heen gefietst en ik kon ook niets bewijzen. Voelde me toen wel met mijn mogelijk armetierige moedergevoelens met een kluitje in het riet gestuurd terwijl ik zo’n enorm “niet pluis” gevoel had. Vorig jaar vertelde de juf mij ook nog dat de 2 jongsten tegen haar hadden gezegd dat de stiefbroer ‘s nachts wel eens langs kwam en dan hééél dicht bij Angel ging liggen. Een paar weken geleden liet de juf zich ook ontvallen dat het zo gek was dat de 2 kleine zusjes altijd vroeg en op tijd waren en Angel altijd een uurtje later kwam: ze veegden dan altijd de stoep schoon voor de juf. Oh joh de juf vond het zo erg dat Angel later kwam want met zijn tweetjes kregen ze die stoep niet klaar en met zijn 3-tjes altijd wel: zij was zo zielig vanwege haar stoepje, wat een rommeltje. En als klapper op de vuurpijl vertelde ze ook nog dat ze zo verschrikkelijk “hurt” en zo enorm “diappointed” was in Angel omdat ze niets tegen de juf durfde te zeggen: ze had er tranen bij in maar ogen. Misselijkmakend om iemand zo de “martelaar” te zien spelen: het ging dus om HAAR stoepje en HAAR feelings. Ik begrijp dat dit zich afspeelt in een andere cultuur maar dit is zo basaal fout dat ik me niet kan voorstellen dat dit aan cultuurverschillen onderhevig is. Maar goed: ik merkte wel dat er via therapie toch wel wat los is gekomen bij Angel. Ze vertelde dat ze dus geen juf wilde worden maar dat ze koken leuk zo vindt, mooi zo denk ik dan maar. Dat ze met het tehuis ook gaat zwemmen waar ze, zegt ze zelf, goed in is (fijn toch?). Ook goed dat ze zegt dat ze “sad” is, goed dat ze het benoemd, want dan weet iedereen ook hoe ze zich voelt: je beter voor doen…… daar nep je jezelf alleen maar mee. Het risico dat je niet meer weet aan wie wel en aan wie je niet hebt verteld dat het even niet lekker gaat maakt het nog verwarrender. De zusjes waren er niet bij: eerst jammer maar uiteindelijk gaat het om Angel. Voorzichtig heb ik dan het been aangekaart. Ik begreep dat het schuimrubber aan de binnenkant van het stuk wat om het been moet kapot is. Ze had zelf al geprobeerd met oude sokken en touwtjes. Verder is er “iets” weg. De pastor leek een nieuw been het beste: IK NIET! Heb hem gezegd dat in Nederland mensen jaren met zo’n ding moeten doen en Angel dus ook.
Vorig jaar heb ik een instelling, niet ver hier vandaan, bezocht waar gehandicapten wonen. Een soort mini “dorp” zoals in Arnhem. 300 disabled vinden hier hun dagbesteding en ook dat spreekt mij aan. Er is een orthopaedisch centrum bij. Ze maken rolstoelen, protheses , krukken, houten speelgoed enz. Er zijn orthopaedische instrumentmakers en er is fysiotherapie. Ik hoop op heel korte termijn met haar daar heen te kunnen gaan. De pastor wil rijden en “de juf” wil ook mee. “Hoe kom ik van mijn schuldgevoel af” ritje dus…… maar goed ik heb een tolk nodig en een chauffeur, het is niet anders!!!!!! Zo werkt dat dan hoewel het niet mijn stijl is maar mijn gevoel… dat zet ik dan maar op zij.
Vandaag zijn de pastor en ik geweest in het revalidatiecentrum. Angel zat nog in het geblindeerde busje en kwam er al snel uit. Inmiddels had ik een goed contact opgebouwd met Mr. Santos, hoofd van de afdeling prothesis: heeft even geduurd maar dichter bij het vuur kun je niet zijn dunkt me. Zelf zit hij ook in een rolstoel. Het was voor mij de eerste keer dat ik Angels been fysiek zag en zelfs ik snap dat hier niet op te lopen is. Ze heeft nog een stomp onder de knie en kan de knie ook zelf buigen. In de prothese was geen scharnier: het been was dus volledig stijf en ook schuin zodat de knieschijf boven de grote teen staat. Goed: oplossing…… een ander been. Het was niet mijn insteek maar het is niet anders. Dankzij enkelen onder jullie (die krijgen nog een mailtje van me), kleine en grote gevers, kan ik dit voor haar doen: mij realiserend ook maar een klein schakeltje te zijn in de hele missie. Op een paar flapjes na, maar die komen er ook wel. Mr. Santos heeft druk op de ketel gezet om het voor de Pasen klaar te hebben zodat ik er bij kan zijn als we het been gaan halen: zal heel alert zijn, zeker weten. 23 maart gaat het gebeuren…… hoop zo dat ze hier mee goed uit de voeten kan!!!!!
Wordt vervolgd, xxPP
-
11 Maart 2016 - 14:12
Monique Krabbenborg:
Wat een politieke zetten allemaal, maar goed dat je het doel niet uit het oog verliest anders kan ik me voorstellen dat het niet altijd even prettig voelt voor je. En je dan inhouden en er niets van zeggen hoe je erover denkt dat is dan wel weer heel knap van je. Ik hoop dat het been snel klaar is en dat het Angel goed mag gaan. Ze is jou toch niet voor niets tegengekomen? Ik hoop dat je daar nog veel kan betekenen.
Groeten van ons. Monique. -
11 Maart 2016 - 16:19
Anne:
Tjonge wat een verhaal! Wegkijken....,
Doen de meesten met name in de kerken!
Fijn dat haar been weer wordt gerepareerd!
Liefs Anne
-
11 Maart 2016 - 16:19
Anne:
Tjonge wat een verhaal! Wegkijken....,
Doen de meesten met name in de kerken!
Fijn dat haar been weer wordt gerepareerd!
Liefs Anne
-
11 Maart 2016 - 16:21
Mara:
Hi Pietje,Pfff wat een gedoe zeg. En dan toch maar vriendelijk blijven. Knap van je hoor.Groetjes Mara -
11 Maart 2016 - 16:45
Loes:
hoi Pietje, lees nu je blogs , via BJ, ik denk dat je ons oude emailadres nog had.
Je maakt wel weer wat mee zeg, ga er niet onderdoor hoor !
Had net al een heel verhaal naar je gestuurd, is kennelijk verdwenen bij het verzenden.
Maar je blijft in onze gedachten, liefs
Loes en Hans ( gaat goed met hem ) -
11 Maart 2016 - 18:04
Marlon:
Hallo Pietje
Wat fijn om te lezen dat Angel zo blij was je te zien en te spreken en nu kun je nogmaals wat voor haar doen. Zeker als zij iets met koken wil bereiken zijn haar benen erg belangrijk.
Het is allemaal heftig en vreselijk wat deze kinderen allemaal mee maken.
Pas ook op jezelf hoor Pietje.
Liefs Marlon -
12 Maart 2016 - 09:55
Els Van Der Heijden:
Wat een verhaal..maar het gaat voor Angel beter worden en wie zou daar niet blij om zijn.
nog veel sterkte en scherpte in deze periode.
lieve groeten,Els -
12 Maart 2016 - 21:23
10:
Ha die Pietertje
Meid,meid wat is het toch een schrijnend verhaal, wat er daar zich allemaal afspeelt. Wat is het dan een zegen dat juist jij daar nu mag zijn en dit alles weer oppakt met Angel. Het is wel heel bijzonder.
En wat een geluk dat jij zo doortastend bent en je niet zomaar af laat schepen door deze of gene. Het is echt bewonderenswaardig wat jij daar voor een ieder kan betekenen.
Pietertje meisje hou je goed. Heel veel sterkte met alles en van harte Gods zegen en kracht toegewenst.
Liefs
10 -
14 Maart 2016 - 10:14
Pietje Pull Ter Gunne:
Hoi lieve Pietje,
is hier nu half 12 in de ochtend (denk bij jou een uur of 7?) en heb al jou verslagen gelezen. Heb gelezen dat je Angel weer gezien hebt maar niet of je Francis ook gezien hebt. Begrijp ook dat Angel net voor jou vertrek een nieuw been krijgt, wat goed dat je dat dan kunt meemaken. Gaat het goed met jou? Die labrador/golden retrever heeft de tijd van zijn/haar leven met dat wandelen met jou maar is voor jou ook heel gezellig, lijkt mij. Is het nog steeds zo bloedheet? Hier eigenlijk heel mooi weer met overdag een graad of 8. Kijk ernaar uit je weer te zien en dat we dan lekkere fietstochten mogen gaan maken. Wens je nog een heel fijn verblijf toe en kijk uit naar de volgende verslagen. Liefs Liesbeth.
-
14 Maart 2016 - 23:01
Atie:
Dag Pietje, Mooi om je verhalen te lezen! wat maak je weer veel mee en zo bijzonder dat je met Angel contact hebt en de zaak weer aan het rollen gaat. Wijsheid, liefde en zegen bij alles wat op je weg komt. lieve groet, Atie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
