Wederom in het kinderhuis
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
06 Februari 2018 | Filipijnen, Manilla
Dag Allemaal,
Als of ik gisteren nog daar was…….
Ik heb een prima vlucht gehad: inmiddels is het overstappen in Taipeh een “fluitje van een cent”. Mijn grote koffer was te zwaar…. dacht dit met de kleine koffer te kunnen compenseren maar die werd niet eens gewogen: als de regels steeds veranderen wordt het wel lastig allemaal. Heb me er uit gered met de mededeling dat het voor een goed doel was en een zielig gezicht getrokken: werd een beetje meewarig naar me gekeken en ik mocht door.
In Manila stonden Steve en Rhonda te wachten: heel warm was het ……. letterlijk en figuurlijk. “Mijn” bed stond klaar!
Zondag ben ik naar Hans en Annemarie gegaan om de verjaardagstaart van Eva te komen proeven: lekker! Het duurt toch altijd even voordat je het tijdsverschil verwerkt hebt maar ben de Maandag toch maar naar de TLC gegaan. De mensen die ik de vorige keren iedere dag op weg er heen tegenkwam maakten een praatje en informeerden beleefd over hoelang ik plan te blijven want uiteindelijk ….. komt nieuwsgierigheid hier ook voor. Boven gekomen voor de ingang werd ik opgewacht door een caretaker met een baby op de arm. Nou ben ik niet gauw van slag maar op dat moment sloeg de schrik me om het hart…….. Een baby, een copie van Francis met cerebral palsy ……. ze zouden toch niet weer vragen om voor deze baby “1 op 1” zorg te verlenen zoals 3 jaar geleden? De baby, Elisabeth (foto 1), krijgt ook van die aanvallen alles verstijfd en dat doet vreselijk pijn…. krijsen, het staat nog op mijn netvlies. Gelukkig zijn er op dit moment maar 2 andere babies dus met zijn 2’en redden we het prima. Op heel korte termijn wordt Elisabeth bovendien overgeplaatst naar een tehuis waar ze voor de rest van haar leven(tje) zal verblijven.
Verder gewoon doen waar je mee bezig was en dat staat allemaal in de vorige reisverslagen: misschien in een andere volgorde. Veel aan de wandel met de babies in de draagzak. Er is een “probleemjochie” waar ik ‘s morgens, als de babies in bad zijn geweest en slapen, wat lettertjes leer. Hij gaat niet naar school (6 jaar) omdat het daar ook niet vlekkeloos verloopt. Krijgt ook speciale therapie. Zijn jongere zusje en broertje zijn onlangs naar Italie gegaan voor adoptie en dat zal voor hem ook lastig zijn.
Maar nu het grote nieuws: er zitten 4 kids, meisje 13; 2 jongens van 8 en 5 en 1 meisje van 3, al jaren te wachten op een goede match met toekomstige adoptieouders….. maar wel graag samen. Dat was natuurlijk niet makkelijk maar het is gelukt! N.b een Philipijns echtpaar in Amerika die al een meisje van 10 hebben geadopteerd. Hoe groot kan je hart zijn: 5 geadopteerde kinderen. Ze hebben een fijn huis aan een meer en Opa en Oma wonen er ook. Ze skypen iedere zaterdag. Op mijn vraag aan de oudste of ze de namen van de familie een beetje heeft sprak ze zo lief over hoe MY dad heet, MY mom heet, MY grandfather, MY sister…….zo ontroerend. Je bent 13 en dan hoor je eindelijk ook ergens echt bij. Echter ze heeft nog een broertje van 15 die niet naar het kindertehuis wilde toen de ouders 3 jaar geleden buiten beeld raakten en de straat op ging. Heel af en toe komt hij bij zijn zusjes en broertjes kijken en vertrekt dan weer. Ze weten natuurlijk ook dat het heel lastig zal zijn om die ooit terug te vinden als ze in Amerika zijn. Het laatste papierwerk moet nu afgerond worden en eind april/mei worden ze opgehaald: wat een feest!
Zondag ben ik met het gezin waar ik verblijf mee geweest naar Manila voor een kerkdienst. Heel apart…. 3 duizend man kunnen er “easy” in: enorm. Een gebouw…. ik zal niet zeggen dat Dre’tje Hazes in de Arena er bij vergeleken een rijstkorreltje is maar dit was echt giga. Bewakers met honden bij de ingang, coffeeshop, cafetaria waar ontbeten wordt, bookstore, roltrappen. Wat een contrast met wat er hier “om de hoek” dan te zien en te beleven is. Mooie dienst overigens (foto 2).
Nou dat was het weer. Alle goeds van uit Manila, xxPP
Als of ik gisteren nog daar was…….
Ik heb een prima vlucht gehad: inmiddels is het overstappen in Taipeh een “fluitje van een cent”. Mijn grote koffer was te zwaar…. dacht dit met de kleine koffer te kunnen compenseren maar die werd niet eens gewogen: als de regels steeds veranderen wordt het wel lastig allemaal. Heb me er uit gered met de mededeling dat het voor een goed doel was en een zielig gezicht getrokken: werd een beetje meewarig naar me gekeken en ik mocht door.
In Manila stonden Steve en Rhonda te wachten: heel warm was het ……. letterlijk en figuurlijk. “Mijn” bed stond klaar!
Zondag ben ik naar Hans en Annemarie gegaan om de verjaardagstaart van Eva te komen proeven: lekker! Het duurt toch altijd even voordat je het tijdsverschil verwerkt hebt maar ben de Maandag toch maar naar de TLC gegaan. De mensen die ik de vorige keren iedere dag op weg er heen tegenkwam maakten een praatje en informeerden beleefd over hoelang ik plan te blijven want uiteindelijk ….. komt nieuwsgierigheid hier ook voor. Boven gekomen voor de ingang werd ik opgewacht door een caretaker met een baby op de arm. Nou ben ik niet gauw van slag maar op dat moment sloeg de schrik me om het hart…….. Een baby, een copie van Francis met cerebral palsy ……. ze zouden toch niet weer vragen om voor deze baby “1 op 1” zorg te verlenen zoals 3 jaar geleden? De baby, Elisabeth (foto 1), krijgt ook van die aanvallen alles verstijfd en dat doet vreselijk pijn…. krijsen, het staat nog op mijn netvlies. Gelukkig zijn er op dit moment maar 2 andere babies dus met zijn 2’en redden we het prima. Op heel korte termijn wordt Elisabeth bovendien overgeplaatst naar een tehuis waar ze voor de rest van haar leven(tje) zal verblijven.
Verder gewoon doen waar je mee bezig was en dat staat allemaal in de vorige reisverslagen: misschien in een andere volgorde. Veel aan de wandel met de babies in de draagzak. Er is een “probleemjochie” waar ik ‘s morgens, als de babies in bad zijn geweest en slapen, wat lettertjes leer. Hij gaat niet naar school (6 jaar) omdat het daar ook niet vlekkeloos verloopt. Krijgt ook speciale therapie. Zijn jongere zusje en broertje zijn onlangs naar Italie gegaan voor adoptie en dat zal voor hem ook lastig zijn.
Maar nu het grote nieuws: er zitten 4 kids, meisje 13; 2 jongens van 8 en 5 en 1 meisje van 3, al jaren te wachten op een goede match met toekomstige adoptieouders….. maar wel graag samen. Dat was natuurlijk niet makkelijk maar het is gelukt! N.b een Philipijns echtpaar in Amerika die al een meisje van 10 hebben geadopteerd. Hoe groot kan je hart zijn: 5 geadopteerde kinderen. Ze hebben een fijn huis aan een meer en Opa en Oma wonen er ook. Ze skypen iedere zaterdag. Op mijn vraag aan de oudste of ze de namen van de familie een beetje heeft sprak ze zo lief over hoe MY dad heet, MY mom heet, MY grandfather, MY sister…….zo ontroerend. Je bent 13 en dan hoor je eindelijk ook ergens echt bij. Echter ze heeft nog een broertje van 15 die niet naar het kindertehuis wilde toen de ouders 3 jaar geleden buiten beeld raakten en de straat op ging. Heel af en toe komt hij bij zijn zusjes en broertjes kijken en vertrekt dan weer. Ze weten natuurlijk ook dat het heel lastig zal zijn om die ooit terug te vinden als ze in Amerika zijn. Het laatste papierwerk moet nu afgerond worden en eind april/mei worden ze opgehaald: wat een feest!
Zondag ben ik met het gezin waar ik verblijf mee geweest naar Manila voor een kerkdienst. Heel apart…. 3 duizend man kunnen er “easy” in: enorm. Een gebouw…. ik zal niet zeggen dat Dre’tje Hazes in de Arena er bij vergeleken een rijstkorreltje is maar dit was echt giga. Bewakers met honden bij de ingang, coffeeshop, cafetaria waar ontbeten wordt, bookstore, roltrappen. Wat een contrast met wat er hier “om de hoek” dan te zien en te beleven is. Mooie dienst overigens (foto 2).
Nou dat was het weer. Alle goeds van uit Manila, xxPP
-
06 Februari 2018 - 11:58
Mieke Otten:
Hi Pietje, wat fantastisch dat je dit mooie werk weer kan en mag doen. Heel veel succes toegewenst.
Dit weekend afscheid genomen van de man van m’n oudste zusje. De eerste van onze generatie die ons voorging. Indrukwekkende dienst, een mooi afscheid.
Nu gaan we aan de slag met ons nieuwe appartement dat we net kochten. Er moet veel aan veranderd worden. Gelukkig hebben we Germaine (binnenhuisarchitecte) die met ons meedenkt en de verbouwing begeleid. Spannend. Ons huis verkopen zal niet veel moeite kosten, midden Nederland, vlak bij het station en scholen. We gaan het zien.
Hartelijke groeten Mieke.
-
06 Februari 2018 - 12:35
Else:
Lieve Piet, Wat een snoezig baby'tje. Zo jammer voor iedereen dat het geen gewoon leven zal kennen.
Bj maakt het best. Sjaantje houdt hij vast. Baloe is ook wegloperig, zal de leeftijd wel zijn.
Hier koud met veel zon, achter de ramen met een goed boek, wat wil je nog meer. Hanneke hoest nog steeds en heeft nu de griepepidemie als excuus om naar de huisarts te gaan. Als die voorbij is gaat ze!!
Wat schrijf jij een bloemrijk, interessant verslag. Je moet ze bundelen. Zo leuk om te lezen.
Goeie tijd in het huis, in de warmte en geniet ook van alles wat je tegen komt. Liefs, Else -
06 Februari 2018 - 13:35
Hansje:
Hai Piet,
Wat kun je in een korte tijd al weer een boel beleven! Fijn dat je zo je stek weer in kunt nemen! Betekent dat wat betreft Elisabeth weer tijden op je buik laten liggen...wat zal ze groeien van al je lieve aandacht! Wat een schattig toetje heeft ze! Blijft het huis contact houden met de adoptie kinderen?
Ik zie al weer uit naar je volgende bericht!
Jij lekker warm daar, wij hier 2 gr maar ook zon!
Liefs Hansje -
06 Februari 2018 - 14:41
Loes:
Hoi Pietje,
Wat heerlijk om weer wat van je te horen! En wat een geweldig, fijn lezend verhaal weer. Het is net of je het zelf beleeft. Na vier keer zal het inderdaad voelen als 'een beetje thuiskomen' en dat zegt al genoeg over jouw tijd daar.
Niet alleen de mensen die 5 kinderen adopteren hebben een groot hart: ook iemand die we
a l l e m a a l kennen en nu al voor de 4e keer vrijwilligerswerk gaat doen, heeft een groot hart! En dat vinden wij allemaal!! Blijf ons op de hoogte houden, we leven met je mee en denken aan je! -
06 Februari 2018 - 16:37
Annet:
Nou Piet, gelukkig niet zoveel drukte als in voorgaande jaren. Maar dat kan elk moment veranderen toch? Mooi verhaal weer, dat ik met plezier lees. Wat verkopen zo trouwens in een Filippijnse coffeeshop? Wordt die door Duterte gedoogd? Lfs, A
-
06 Februari 2018 - 18:51
Marlon:
Lieve Pietje
Wat goed dat je weer vertrokken bent en direct alweer aan het werk!
Je verhalen lezen met een lach en een traan. Je maakt zoveel mee en deze kindertjes helemaal.
Als je zo jong bent en niet meer thuis bij je ouders woont dan is het goed dat er opvang mogelijkheden zijn waar mensen werken met een groot hart.
Geweldig dat alle kinderen geadopteerd zijn bij dezelfde familie.
Kijk uit naar je berichten!
Lieve groeten Marlon
-
06 Februari 2018 - 19:05
Thera:
Wat een mooi vrijwilligerswerk doe je Pietje! Geniet ervan. Ik word morgen verblijd met een bloemetje door de wethouder omdat ik veel vrijwilligerswerk doe in eigen stad. Alle extra handjes helpen toch? En je word er zelf ook blij van.
Veel plezier nog daar. Was je al bij onze Indische nicht van ons geweest?
groetjes
Thera -
07 Februari 2018 - 14:11
Mady:
Ha Pietje, Fijn dat je goed aangekomen bent, weer in de jou ondertussen zo vertrouwde wereld. Ze zijn terecht blij met jou. Ik lees dat er tussen alle zaken die je hart beroeren ook veel mooie momenten zitten. Veel zegen voor jou, de kindjes en de andere werkers toegewenst. Liefs, Mady -
07 Februari 2018 - 19:21
Hank:
Hallo Piet, Eindelijk is het me gelukt jouw leuke verslag op mijn computer te toveren en ik heb het met veel plezier gelezen. Mij petje af voor die Amerikaanse familie !! Hier is alles best, ik hoest nog een beetje, maar dat ben ik gewend, en het is niet zo erg als Else wil laten blijken. Het allerbeste verder, ik verheug me op het weekend dat Bartjaap komt logeren. Liefs, Hank -
08 Februari 2018 - 11:42
Fried:
Pietje, heerlijk om te lezen allemaal. Je was vergeten je reknr. te geven, maar ik vraag het dinsdag aan Bart-Jaap als hij komt eten, liefs Fried -
09 Februari 2018 - 07:36
Manon:
Ha Pietje,
Wat bijzonder toch allemaal wat je daar mee maakt...lig je er af en toe niet wakker van? Het lijkt mij hard binnenkomen al die schrijnende situaties zo van heel nabij mee maken. Keep up the good work, sterkte en heb het goed. Veel liefs, Manon -
09 Februari 2018 - 07:36
Manon:
Ha Pietje,
Wat bijzonder toch allemaal wat je daar mee maakt...lig je er af en toe niet wakker van? Het lijkt mij hard binnenkomen al die schrijnende situaties zo van heel nabij mee maken. Keep up the good work, sterkte en heb het goed. Veel liefs, Manon -
10 Februari 2018 - 06:58
Paul:
Hallo Pietje,
Wat leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. Die mensen in Amerika doen je vertrouwen in mensheid hetstellen. Net als die lieve mensen hier die een beetje zorgen voor die arme Bart Jaap.
Veel sterkte en plezier
Paul en Katrien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
