Nieuwe baby's
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
23 November 2018 | Filipijnen, Manilla
Dag allemaal,
De reis is prima gegaan...en het overstappen in Taipeh kan ik zo langzamerhand blindelings voor elkaar krijgen.
Twee dagen gehad om aan het tijdsverschil te wennen en maandag 12 stond ik om 8.00 bij het TLC op de stoep. Eigenlijk alles was vanaf het begin vertrouwd: het begon al bij aankomst.... het verkeer klonk hetzelfde het rook allemaal hetzelfde, alsof ik er gister nog was geweest.
Vriendelijk opgewacht door een driver die daar met een bord "PIETJE" stond te wachten: groot genoeg, het kon niet missen.
Na het warme weerzien werd ik door Jasmin uitgenodigd om op een stoel te zitten ivm de "taken" die ik zou krijgen toe bedeeld. Verbazing een beetje mijnerzijds want dat was nog niet eerder gebeurd. Ik begreep wel dat het stormachtige tijden zijn dus de taken waren:
*Iedere dag met een toch wel voor mij bekend (probleem) ventje (Paolo) van 7, één uur per dag aan het werk te gaan: op school niet te handhaven ivm concentratie stoornissen en veel nog heel, heel veel meer. ‘t Is triest om te zeggen maar het is een heel erg beschadigd kind.
*Een meisje van 7 (Trisja) en bovengenoemd mannetje kunnen niet door 1 deur: of ik daar zo veel mogelijk aandacht aan wil besteden. Allebei toch wel van de straat en deinzen er beiden niet voor terug om eens een goede mep uit de delen. Verder heeft Trisja nog een kleiner zusje van 1 ½.... zo'n angstig klein wijffie: het tegenovergestelde van de grote zus!
*Minimaal met 3 baby’s per dag in de buidel een wandeling maken om uit die vochtige kelder te komen.
*Zo veel mogelijk in de kelder (baby’s) zijn voor hulp aldaar aangezien er zeer veel, echt kleintjes zijn.
Oef, dat was het...... ook wel weer leuk: mouwen opstropen en aan de slag.
Binnen een halve dag had ik het allemaal weer op een rijtje. Boekjes bij elkaar gescharreld waarmee ik de laatste keer al lettertjes en cijfertjes had geoefend met Paolo maar die waren inmiddels gedegradeerd tot kleurboeken en de helft was kapot gescheurd. Meteen nieuwe aangeschaft en je kunt je niet voorstellen dat een kind van 7 niet weet hoe hij een potlood vast moet houden maar geleidelijk aan kan hij "one, two etc tot 10" en zo ook de cijfers schrijven, en een beetje optellen. Moeizaam, moeizaam, maar hij vindt het erg spannend als we samen in een hok zitten, lekker knus, zonder jengelende kinderen om hem heen. Hij ziet het geloof ik als zijn "feestje". Zie je maar hoe belangrijk aandacht is .......
En toen kwam Trisja uit school .... toch wel een beetje met een superieure blik dat zij wel naar school ging en Paolo niet. Ik zag het meteen.....maar meteen in het diepe gesprongen en samen spelletjes gedaan. Het is een gehaaide dame dus het moesten wel spelletjes zijn waarbij Paolo ook zou kunnen winnen en dat zij dat dan ook met een blij gezicht kan accepteren....... gaat een beetje de goede kant op: ben ik al blij mee.
Met 3 baby’s per dag is het tot nu toe gelukt om naar buiten te gaan: keurig om de beurt. Toen ik kwam was er een heel klein piepje binnen gebracht en binnen een week nog 2 kleintjes erbij (1 week/2-3 weken????) Tsja dan neemt de drukte wel toe. De slaaptijden lopen niet synchroon en dat geeft een hoop onrust. Alle soorten en maten flesjes en luiertjes heb ik in mijn vingers gehad en de pap in allerlei porties. Begint er 1 te huilen dan...weet je het wel. De 3 piepjes worden ingebakerd en doen het prima. 1 gaat misschien toch terug naar de moeder met een begeleidingstraject: zou het mooiste zijn. Ik vind het daar in die kelder wel topsport met de rest wat er nog gebeuren moet iedere dag.
Deze week is het een beetje feest: een meisje (Kimberley) van 16 en nu in Amerika woont is 15 jaar geleden geadopteerd vanuit het TLC. Deze week is ze hier en haar ouders vonden het zo'n leuk idee dat ze met alle caregivers die er toen waren een middagje uit zouden gaan naar de markt en ze kregen centjes mee. Ook de verloskundige die haar moeder heeft geassisteerd bij de bevalling was er bij. Gisteren eerst een samenkomst waarbij we veel hebben gezongen, begeleid op de gitaar, gevolgd door een lunch. Joh wat een emoties kwamen er naar boven (hield het zelf ook niet droog).
Vanmiddag was het dus zo ver: George de missionary driver is 2 maal op en neer geweest naar de markt om de 15 dames van toen naar de markt te brengen en toen ze thuiskwamen.....shorts, t shirts, spijkerbroeken en Joost mag weten wat nog meer! Het is ze gegund en ze waren zooo vreselijk blij!
Ook een origineel gebaar!
Dat was het voorlopig, alle goeds, xxPP
De reis is prima gegaan...en het overstappen in Taipeh kan ik zo langzamerhand blindelings voor elkaar krijgen.
Twee dagen gehad om aan het tijdsverschil te wennen en maandag 12 stond ik om 8.00 bij het TLC op de stoep. Eigenlijk alles was vanaf het begin vertrouwd: het begon al bij aankomst.... het verkeer klonk hetzelfde het rook allemaal hetzelfde, alsof ik er gister nog was geweest.
Vriendelijk opgewacht door een driver die daar met een bord "PIETJE" stond te wachten: groot genoeg, het kon niet missen.
Na het warme weerzien werd ik door Jasmin uitgenodigd om op een stoel te zitten ivm de "taken" die ik zou krijgen toe bedeeld. Verbazing een beetje mijnerzijds want dat was nog niet eerder gebeurd. Ik begreep wel dat het stormachtige tijden zijn dus de taken waren:
*Iedere dag met een toch wel voor mij bekend (probleem) ventje (Paolo) van 7, één uur per dag aan het werk te gaan: op school niet te handhaven ivm concentratie stoornissen en veel nog heel, heel veel meer. ‘t Is triest om te zeggen maar het is een heel erg beschadigd kind.
*Een meisje van 7 (Trisja) en bovengenoemd mannetje kunnen niet door 1 deur: of ik daar zo veel mogelijk aandacht aan wil besteden. Allebei toch wel van de straat en deinzen er beiden niet voor terug om eens een goede mep uit de delen. Verder heeft Trisja nog een kleiner zusje van 1 ½.... zo'n angstig klein wijffie: het tegenovergestelde van de grote zus!
*Minimaal met 3 baby’s per dag in de buidel een wandeling maken om uit die vochtige kelder te komen.
*Zo veel mogelijk in de kelder (baby’s) zijn voor hulp aldaar aangezien er zeer veel, echt kleintjes zijn.
Oef, dat was het...... ook wel weer leuk: mouwen opstropen en aan de slag.
Binnen een halve dag had ik het allemaal weer op een rijtje. Boekjes bij elkaar gescharreld waarmee ik de laatste keer al lettertjes en cijfertjes had geoefend met Paolo maar die waren inmiddels gedegradeerd tot kleurboeken en de helft was kapot gescheurd. Meteen nieuwe aangeschaft en je kunt je niet voorstellen dat een kind van 7 niet weet hoe hij een potlood vast moet houden maar geleidelijk aan kan hij "one, two etc tot 10" en zo ook de cijfers schrijven, en een beetje optellen. Moeizaam, moeizaam, maar hij vindt het erg spannend als we samen in een hok zitten, lekker knus, zonder jengelende kinderen om hem heen. Hij ziet het geloof ik als zijn "feestje". Zie je maar hoe belangrijk aandacht is .......
En toen kwam Trisja uit school .... toch wel een beetje met een superieure blik dat zij wel naar school ging en Paolo niet. Ik zag het meteen.....maar meteen in het diepe gesprongen en samen spelletjes gedaan. Het is een gehaaide dame dus het moesten wel spelletjes zijn waarbij Paolo ook zou kunnen winnen en dat zij dat dan ook met een blij gezicht kan accepteren....... gaat een beetje de goede kant op: ben ik al blij mee.
Met 3 baby’s per dag is het tot nu toe gelukt om naar buiten te gaan: keurig om de beurt. Toen ik kwam was er een heel klein piepje binnen gebracht en binnen een week nog 2 kleintjes erbij (1 week/2-3 weken????) Tsja dan neemt de drukte wel toe. De slaaptijden lopen niet synchroon en dat geeft een hoop onrust. Alle soorten en maten flesjes en luiertjes heb ik in mijn vingers gehad en de pap in allerlei porties. Begint er 1 te huilen dan...weet je het wel. De 3 piepjes worden ingebakerd en doen het prima. 1 gaat misschien toch terug naar de moeder met een begeleidingstraject: zou het mooiste zijn. Ik vind het daar in die kelder wel topsport met de rest wat er nog gebeuren moet iedere dag.
Deze week is het een beetje feest: een meisje (Kimberley) van 16 en nu in Amerika woont is 15 jaar geleden geadopteerd vanuit het TLC. Deze week is ze hier en haar ouders vonden het zo'n leuk idee dat ze met alle caregivers die er toen waren een middagje uit zouden gaan naar de markt en ze kregen centjes mee. Ook de verloskundige die haar moeder heeft geassisteerd bij de bevalling was er bij. Gisteren eerst een samenkomst waarbij we veel hebben gezongen, begeleid op de gitaar, gevolgd door een lunch. Joh wat een emoties kwamen er naar boven (hield het zelf ook niet droog).
Vanmiddag was het dus zo ver: George de missionary driver is 2 maal op en neer geweest naar de markt om de 15 dames van toen naar de markt te brengen en toen ze thuiskwamen.....shorts, t shirts, spijkerbroeken en Joost mag weten wat nog meer! Het is ze gegund en ze waren zooo vreselijk blij!
Ook een origineel gebaar!
Dat was het voorlopig, alle goeds, xxPP
-
23 November 2018 - 13:34
Julia:
Hallo Pietje
Met verbazing je verslag gelezen. Wat een moeilijk werk en wat een geduld moet je daarbij hebben.
Geweldig mooi en uitdagend! Petje af hoor.
Ik hoop dat dat ene kindje weer naar huis kan met haar moeder mee. Wat triest ook om te lezen. Angst en andere psychische stoornissen bij zulke jonge kinderen. Had je daar al ervaring mee of heb je dat daar al allemaal geleerd.
Wat zijn we dan verwend hier in Holland. Ik vind het geweldig wat je doet want het is echt geen vakantie.
Ik wens je heel veel kracht en bemoediging van de Heere onze God. Dat heb je wel nodig zeg. Ik weet zeker dat er veel mensen voor je bidden en aan je denken. Ik ben heel benieuwd naar je volgende ervaringen. Liefs en sterkte, Je zus in de Heere, Julia -
23 November 2018 - 18:01
Anne:
Leuk verhaal weer! Herkenbaar! In Nederland zijn ze er ook! Kinderen die zich misdragen, aanpakken, ze schreeuwen erom!
Liefs Anne -
23 November 2018 - 19:12
Annet:
Wat moet er in vredesnaam worden van die kinderen van 7? Wie wil ze nog adopteren, wetend dat ze beschadigd moeten zijn en dat dat op die leeftijd niet of nauwelijks meer goedgemaakt kan worden. Blijf er maar hoopvol onder Piet. Je verhaal was weer boeiend. -
24 November 2018 - 10:43
Marlon :
Wat een trieste omgeving voor kinderen en wat een enorm goed werk jullie daar doen!
Zoveel respect voor!! Er zit wel een enorme overlevingsdrang in deze jonge kinderen. Fijn dat je ze kunt helpen met wat persoonlijke aandacht. Veel liefs Marlon -
24 November 2018 - 11:19
Els Van Der Heijden-Offermans:
Hallo Pietje,
Ik ben vandaag weer thuis gekomen,de accu weer opgeladen!
Op jouw wordt een bijzonder beroep gedaan..voor kinderen die het zo hard nodig hebben.
Je verhaal spreekt boekdelen.Veel creativiteit en kracht daarvoor.
lieve groeten, ELS -
25 November 2018 - 09:29
Marijke:
Wat een mooi en betekenisvol werk doe je daar Pietje.
Lijkt me heel verrijkend.
Hartelijke groet,
Marijke -
20 December 2018 - 17:10
An:
Dankjewel voor het mooie verslag. Wat zal dat moeilijk voor je zijn als je weer naar huis gaat. Zo dubbel. Blij dat je weer naar huis gaat en verdrietig om afscheid te nemen. Wat ‘n lieve snoetjes. Fijn dat er mensen zijn, zoals jij. Petje af. Liefs An
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
