effe weg
Blijf op de hoogte en volg Pietje
12 Februari 2015 | Filipijnen, Manilla
Lieve volgers,
Afgelopen zaterdag hebben Jasmin en ik een uitstapje gemaakt naar de WAWA dam. Deze dam over de Marikimarivier is gebouwd door de Amerikanen. Hij voorziet heel Manila van water.
Het was een hele reis. ‘s Morgens om 6.00 uur op. Om 06.30 uur kwam de caretaker van het TLC die haar nachtdienst er op had zitten en de zorg voor Francis wilde overnemen. Heel lief van haar om mij een dag lucht te geven en zonder Francis wat leuks te laten doen.
Broodjes gekocht en vervolgens in een Jeepny, een taxibusje en daarna weer in een Jeepny langzaam maar zeker Manila uitgereden, door de bekende armoedige wijken. We reden langs gigantische steengroeven toen we het geluid van vallend water steeds duidelijker begonnen te horen.
De dam was mooi en er was een plateau met water waar je tot je enkels in kon lopen. Op dat plateau stonden een soort picknicktafels van bamboe. Leuk idee: picknicken met de voeten in het koude water! Er werd mij voorgesteld om maar een tukkie te doen. Heerlijk, boven op de tafel want van de smalle bank zou je zomaar in het water kunnen vallen. Terwijl ik daar lag legde Jasmin een handdoekje op mijn gezicht en een vest over mijn schouders: je bent social worker of je bent het niet! Natuurlijk hebben we ook geruild: zij een uurtje slapen terwijl ik zat te lezen op het bankje.
Terug met de trein….ook weer zoveel mensen. Ik val al om als ik in Utrecht rondloop maar deze stad puilt echt uit van de mensen.
Toen we thuiskwamen vroeg de oppas of ik een massage wilde. Geen gek idee voor de zondagmiddag. En geloof het of niet: ze kwam om 13.00 uur en Francis was om 12.55 uur in een diepe slaap gevallen. Het was heerlijk. Na anderhalf uur voelde ik me weer lekker geolied, maar ook een beetje schuldig omdat ze er maar 250 pesos voor vroeg: een paar euro.
Ondanks de fijne dag ben ik de volgende middag volslagen afgeknapt. De spanningen braken me op. Van al die nachten op met mijn kleine vriend die zijn flesje niet accepteerde, zijn verschrikkelijke darmkrampen (Cerebral Palsy) waarvoor hij door een kinderarts nota bene een volwassenendosering Dulcolax voorgeschreven kreeg die hem natuurlijk alleen maar zieker maakte en die dat beetje met zoveel moeite opgebouwde balans weer totaal teniet deed, de pijn die dat mannetje leed, het chronisch huilen terwijl in het appartement drie verloskundigen hun broodnodige nachtrust probeerden te krijgen. Ik stond te slingeren op mijn benen. Begon inmiddels een griepgevoel te krijgen: het heerst niet alleen bij jullie maar ook hier. Heb toen de knoop maar doorgehakt, Annemarie gebeld en gezegd dat mijn accu volledig leeg was.
Zo doortastend als ze is heeft ze geregeld dat Francis terecht kon bij de familie waar hij voor mij een paar dagen is geweest. Zij waren inmiddels weer terug uit Hong Kong. Ze hebben een Philippijnse hulp voor dag en nacht en kunnen met z’n drietjes de zorg voor Francis delen. Voor mij alleen is dat fysiek en emotioneel niet op te brengen.
Voelde in het begin dat ik enorm had gefaald maar toen ik hem daar in de kamer in zijn stoeltje zag zitten met ontspannen open handjes dacht ik: "dit hebben we toch mooi samen bereikt"…….niet meer die gebalde, gespannen vuisten waarvan de vingertjes niet open te krijgen waren…..zo sterk. Hij heeft leren lachen en spartelen in bad en hij kan genietend rondkijken (voor zo ver hij wat ziet) op een kleedje op de grond. Ook heel veel mooie dingen zijn er geweest. Ik zou het waarschijnlijk zo weer over doen en op hetzelfde moment aangegeven hebben dat de accu leeg was.
Conclusie: 't was mooi en het is goed zo! En…..het heeft ons beidjes wat gebracht!
Nu ben ik fijn twee dagen bij Hans en Annemarie: heerlijk geslapen en zoals het er nu naar uit ziet kan ik maandag aan de slag in het LTH……iedere morgen word ik om 6.00 uur gewekt met kinderliedjes die daar gezongen worden. Volgende week ben ik er om 6.00 uur zelf bij en ga ik lekker meezingen met al die blije gezichtjes.
Eerst Zaterdag nog een uitstapje naar een Spaanse nederzetting en zondag naar de dienst in Manila. Het is leuk om ook iets van het land te leren, nietwaar?
Geniet van de mooie foto’s van de waterval en de omgeving aldaar. (http://1drv.ms/1ySfqsI) Ik ga lekker nix doen: raar gevoel……NIX doen: niet mijn sterkste punt.
Veel liefs, xxPP
Afgelopen zaterdag hebben Jasmin en ik een uitstapje gemaakt naar de WAWA dam. Deze dam over de Marikimarivier is gebouwd door de Amerikanen. Hij voorziet heel Manila van water.
Het was een hele reis. ‘s Morgens om 6.00 uur op. Om 06.30 uur kwam de caretaker van het TLC die haar nachtdienst er op had zitten en de zorg voor Francis wilde overnemen. Heel lief van haar om mij een dag lucht te geven en zonder Francis wat leuks te laten doen.
Broodjes gekocht en vervolgens in een Jeepny, een taxibusje en daarna weer in een Jeepny langzaam maar zeker Manila uitgereden, door de bekende armoedige wijken. We reden langs gigantische steengroeven toen we het geluid van vallend water steeds duidelijker begonnen te horen.
De dam was mooi en er was een plateau met water waar je tot je enkels in kon lopen. Op dat plateau stonden een soort picknicktafels van bamboe. Leuk idee: picknicken met de voeten in het koude water! Er werd mij voorgesteld om maar een tukkie te doen. Heerlijk, boven op de tafel want van de smalle bank zou je zomaar in het water kunnen vallen. Terwijl ik daar lag legde Jasmin een handdoekje op mijn gezicht en een vest over mijn schouders: je bent social worker of je bent het niet! Natuurlijk hebben we ook geruild: zij een uurtje slapen terwijl ik zat te lezen op het bankje.
Terug met de trein….ook weer zoveel mensen. Ik val al om als ik in Utrecht rondloop maar deze stad puilt echt uit van de mensen.
Toen we thuiskwamen vroeg de oppas of ik een massage wilde. Geen gek idee voor de zondagmiddag. En geloof het of niet: ze kwam om 13.00 uur en Francis was om 12.55 uur in een diepe slaap gevallen. Het was heerlijk. Na anderhalf uur voelde ik me weer lekker geolied, maar ook een beetje schuldig omdat ze er maar 250 pesos voor vroeg: een paar euro.
Ondanks de fijne dag ben ik de volgende middag volslagen afgeknapt. De spanningen braken me op. Van al die nachten op met mijn kleine vriend die zijn flesje niet accepteerde, zijn verschrikkelijke darmkrampen (Cerebral Palsy) waarvoor hij door een kinderarts nota bene een volwassenendosering Dulcolax voorgeschreven kreeg die hem natuurlijk alleen maar zieker maakte en die dat beetje met zoveel moeite opgebouwde balans weer totaal teniet deed, de pijn die dat mannetje leed, het chronisch huilen terwijl in het appartement drie verloskundigen hun broodnodige nachtrust probeerden te krijgen. Ik stond te slingeren op mijn benen. Begon inmiddels een griepgevoel te krijgen: het heerst niet alleen bij jullie maar ook hier. Heb toen de knoop maar doorgehakt, Annemarie gebeld en gezegd dat mijn accu volledig leeg was.
Zo doortastend als ze is heeft ze geregeld dat Francis terecht kon bij de familie waar hij voor mij een paar dagen is geweest. Zij waren inmiddels weer terug uit Hong Kong. Ze hebben een Philippijnse hulp voor dag en nacht en kunnen met z’n drietjes de zorg voor Francis delen. Voor mij alleen is dat fysiek en emotioneel niet op te brengen.
Voelde in het begin dat ik enorm had gefaald maar toen ik hem daar in de kamer in zijn stoeltje zag zitten met ontspannen open handjes dacht ik: "dit hebben we toch mooi samen bereikt"…….niet meer die gebalde, gespannen vuisten waarvan de vingertjes niet open te krijgen waren…..zo sterk. Hij heeft leren lachen en spartelen in bad en hij kan genietend rondkijken (voor zo ver hij wat ziet) op een kleedje op de grond. Ook heel veel mooie dingen zijn er geweest. Ik zou het waarschijnlijk zo weer over doen en op hetzelfde moment aangegeven hebben dat de accu leeg was.
Conclusie: 't was mooi en het is goed zo! En…..het heeft ons beidjes wat gebracht!
Nu ben ik fijn twee dagen bij Hans en Annemarie: heerlijk geslapen en zoals het er nu naar uit ziet kan ik maandag aan de slag in het LTH……iedere morgen word ik om 6.00 uur gewekt met kinderliedjes die daar gezongen worden. Volgende week ben ik er om 6.00 uur zelf bij en ga ik lekker meezingen met al die blije gezichtjes.
Eerst Zaterdag nog een uitstapje naar een Spaanse nederzetting en zondag naar de dienst in Manila. Het is leuk om ook iets van het land te leren, nietwaar?
Geniet van de mooie foto’s van de waterval en de omgeving aldaar. (http://1drv.ms/1ySfqsI) Ik ga lekker nix doen: raar gevoel……NIX doen: niet mijn sterkste punt.
Veel liefs, xxPP
-
12 Februari 2015 - 09:12
Else:
Hoi Piet, Wat goed van je dat je ook om jezelf kunt denken. Niemand heeft wat aan een afgeknoedelde Pietje. Je bent geen moeder van 20 meer. Ik hoop dat je gauw weer aan de slag kunt en al je energie aan de kinders kunt geven. Wat een ervaring! Liefs, Else -
12 Februari 2015 - 09:49
Els Van Der Heijden:
Hallo Pietje,
Dank voor je verslag..heel persoonlijk en je hoeft je zelf niet teleurgesteld te voelen,dat het op een gegeven moment gewoon even "op" is! .Je verstaat de kunst hiermee om te gaan,oplossing te zoeken.Zoals je zegt:
zowel Francis als jij kunnen dan verder.Is dat hem ''? op schoot bij de filipijnse vrouw?
Zondag a.s. zou je dan Hans ontmoeten? Kon je een terugrit regelen?
Op die tijd komt Martin hier met de kinderen,ook weer voor lunch.Hopelijk is het droog zodat ze even kunnen uitwaaien in de speeltuin hier vlakbij!
Alle goeds en hartelijk gegroet van Els en Karel -
12 Februari 2015 - 09:51
Liesbeth Tas:
Lieve Pietje, lees je verslagen en neem mijn pet diep voor je af. Kan me bij lange na niet indenken hoe het er is. Liefs Liesbeth -
12 Februari 2015 - 17:33
Hansje Van Bekkum :
Wanneer je zo intensief met zo'n klein manneke bezig bent, wordt het een deel van jezelf he en daar horen ook emoties bij! Je bent een moeder en je blijft een Moeder, ook daar!
Liefs Hansje -
12 Februari 2015 - 19:37
Olga:
Lieve Pietje,
Weer een prachtig verslag, ik ben weer onder de indruk van je veerkracht, maar ook: het aangeven van je eigen grenzen! Ken uzelf ;Top!. Gelukkig zijn er meer die hulp kunnen bieden, maar wat enorm fijn dat jij je steentje bijdraagt aan 1 van Gods geliefde kinderen.
Geniet van alle bezigheden zelfs de olie op z'n tijd:)
Hartelijke groet Olga -
12 Februari 2015 - 20:59
Lotte:
Goed dat je aan hebt gegeven even tijd nodig te hebben! Nu kan je hopelijk gedoseerd alle dingen doen zonder aan jezelf voorbij te lopen.
Die Francis is wel een schatje zeg! Zo met de auto naar de waterval in een langzaam (rustgevend ?) tempo geeft je wel de mogelijkheid goed om je heen te kijken. Dat is dan toch maar weer een mooi voordeel! -
13 Februari 2015 - 00:28
Marlon:
Wat een heftigheid allemaal; je hebt zoveel tijd en liefde gegeven aan het kleine mannetje.
Ik lees je verhalen en bewonder de wijze waarop je om gaat met alle nieuwe ervaringen.
Hoop dat je even kunt opladen; heel veel liefs Marlon -
13 Februari 2015 - 16:46
10:
Ha die kanjer van een Pietertje
Je doet het toch maar weer! Door je verslag waarin je aangeeft dat je er helemaal doorheen zit, tel je toch je zegeningen weer. Dat is ook een gave om de goede dingen te zien terwijl je het zo moeilijk hebt. Ik bewonder je om wat je daar allemaal zo doet. Ben blij dat Hans en Annemarie "de kabels" mogen zijn om je accu weer op te laden.
Mooi verslag en mooie foto's by the way.
Meisje, heel veel knuffels voor jou en Francis en het hele team.
Liefs 10 -
15 Februari 2015 - 13:26
Monique:
Hoi Pietje,
Wat moeilijk om los te komen van zo'n hummeltje he? Maar wat heb je inderdaad al veel met hem bereikt. Goed dat je dit ziet. Wat heerlijk dat je er even tussen uit kan. Maandag weer een nieuwe uitdaging voor je. Ben met Smokey langs jullie huis gefietst. Bart-Jaap was druk bezig met het inbouwen van een car kit. Zo zie je maar weer dat terwijl je weg bent hij toch nog voor je bezig is, tenslotte kan hij nou in de auto ook nog contact met je hebben. Veel groeten van ons. -
15 Februari 2015 - 22:34
Korrie Regelink:
Dag lieve Pietje,
Het is zo mooi om hier op de camping jou bericht te kunnen ontvangen! Heel fijn, dankjewel! Het is zo ver
weg en toch ook weer niet als je me begrijpt wat ik bedoel. Ook wij zijn een van je bewonderaars echt je
doet het maar. O ja je krijgt er ook de kracht voor van boven. Hij kan overal tegelijk zijn. Leuk die foto's
van dat kleine manneke , daar ga je van houden. Wat mooi dat je bij Hans en Annemarie bent geweest, ook
voor hen bemoedigend. Wat zal Bart Jaap jou missen. (dat is maar goed ook,toch?) Waren ze blij
met al die medische spullen , dat zal vast wel. Wil nog veel meer schrijven maar de ander moet ook
plaats hebben. Heel hartelijke groeten van ons .Even een tekst die mij steeds weer bemoedigt en
jou ook vast Philip.4:13. Dag Pietje! Tot horens!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
