Zach (3)

Lieve Allemaal,
Weer een mooi afgerond geheel meegemaakt: het vertrek van Zack! Het was één groot feest….wij nuchtere Hollanders zouden dat natuurlijk “tranentrekkers” noemen, dat zij dan maar zo!
Vanmorgen weer aangetreden op de gebruikelijke tijd: de pap ging er in als koek want Zack heeft altijd honger. Toen begon het eerste ritueel van het afscheidnemen: alle kinderen dus ook Zack, en zijn ouders, gingen met kinderwagens, plastic busjes, driewielers of lopend met al het personeel de straat op, in één sliert en fleurig om te zien. Zack zat voor het eerst in zijn glimmende nieuwe buggy en we maakten voor hem een laatste wandeling, een lus om het LTH, van een klein half uurtje: een heel bijzonder “rondje van Zack”!
Toen gingen alle kinderen badderen en ondertussen gingen Zacks ouders (die nog niet hadden ontbeten) bij Debra en Darren ontbijten, Zack ging mee. Bij terugkomst zaten alle kindertjes er fris en fruitig bij en het feest kon beginnen. We zaten allemaal op de grond in een enorme kring. Darren, echtgenoot van Debra, pakte de gitaar en we hebben heerlijk gezongen, al een feest op zich. Vervolgens was er een soort kringgesprek en iedereen kon iets vertellen wat hij/zij met Zack had meegemaakt. Voor Jasmin was het de eerste baby die binnenkwam na haar aantreden als social worker. Zij had wat met hem en hij met haar. Dat maakte een hele hoop emotie los, tsja ik was gewaarschuwd. Kleine Zack was inmiddels in slaap gevallen bij een van de caretakers op schoot en toen zij haar zegje wilde doen stond ze op en overhandigde de slapende Zack aan zijn vader. Sniffen en snuffen dus. Het leek wel geregisseerd, zooo mooi was het. De herinneringen gingen verder en toen was Mama aan de beurt maar die kon niets uitbrengen. Vervolgens Papa die heel stoer begon en ook vertelde dat hij zo blij was dat Zack er was en dat ze na zo heel veel jaren eindelijk een gezin konden vormen: hoeveel verdriet daar dan een in rol in heeft gespeeld willen we helemaal niet weten. Ineens knapte er iets bij hem…..tranen: het leek wel een douche met te grote gaten en toen begon moeders ook weer. De gesprekjes werden afgerond en vervolgens kwam er een heel grote tas en alle kinderen mochten een cadeautje uitpakken: top natuurlijk. Daarna hebben we allemaal samen buiten gegeten en de taxi kwam aanrijden. Zij vertrekken volgende week woensdag naar Finland. Het is niet zo dat je meteen met een adoptiekind het land uit mag: er moet een bepaald aantal dagen tussen het ophalen en de thuisreis zitten. Voorlopig dus lekker in een hotel met een zwembad waar ze met zijn drietjes een start kunnen maken waarin voor iedereen een nieuwe rol is weggelegd!!!!
Ook nog een extra goed nieuwtje: Editha van negen die al vijf jaar wacht op adoptieouders, heeft een match met adoptieouders in Amerika. Gisteren heeft ze de foto’s gekregen (Editha heeft een hele lichte variant van Borderline). Ik vond haar eigenlijk helemaal niet zo blij maar ja, als je meer dan de helft van je leven in het TLC hebt gewoond dan valt er voor haar ook een stuk vastigheid weg en dat zal wennen zijn. Mooi dat ze dat op deze manier aanpakken. Ze krijgt twee broers van elf en dertien, en een hond erbij! Dat gaat vast heel fijn worden!
Liefs Pietje