nu nog vakantie

Het weerzien.
Indrukwekkend hoe Piet werd ontvangen door de Expats maar vooral door de locale caretakers. Het straalde uit dat er vreugde was om haar weer te zien. En dat deed mij dan weer goed, ze heeft de goede beslissing genomen om terug te gaan.
Maar voor de chronologie: gisteren was de dag van de kennismaking met Manilla, een 17 miljoen + inwoners tellende stad. Ter vergelijking: New York incl. suburbs 20 miljoen, Het openbaar vervoer is voornamelijk in handen van particulieren die een Jeepney bezitten. Een Jeepney kun je het best beschrijven als een militaire één tonner die verlengd is tot min. 6 meter en waarin altijd meer mensen kunnen dan aangegeven!!! Aangedreven door een dieselmotor die op zijn minst een miljoen kilometer achter de rug heeft en nog nooit gehoord heeft van roetmetingen laat staan van een roetfilter. Al deze uitlaatgassen slaan mij op de bronchiën. En dan was het nog maar een zondag.
De Starbucks alhier kent geen espresso doppio decaffinato! De kerk-lobby wel gewone koffie en veel koekjes. Uiterst interessante preek (over de zeven schalen in Openbaringen), gehoord in een dienst die het midden houdt tussen katholieke invloeden, veel kruisen en veel Jesus echter zonder Maria, Anglicaanse invloeden, een koor met keurige lange pijen waarop alweer een kruis, baptistisch liedgebruik met veel “joy”, en een vrijzinnige preek waar de voorganger zijn eigen mening duidelijk maakte. Voorwaar een aangename mengelmoes (wel ruim 500 aanwezigen).
Daarna voor mij weer Starbucks en de dames naar de markt, logisch toch? Piet komt natuurlijk te midden van 17 miljoen Malinezen iemand tegen die ze kent! Vervolgens een prepaid telefoonkaartje gekocht die met veel inspanning is geïnstalleerd. Pietje is haar sim -en pukcode kwijt dus dat toestel is even buiten beeld. Ze is dus nu ook in Manila lokaal te bereiken.
Heden om vijf uur op. Om half zes taxi stond klaar voor de hele dag. We hadden verwacht een drie uur durende reis naar Tay-tay te maken maar ondanks voornamelijk filewerk, waren we na ruim een uur reeds ter plaatse. Koffie dus en het programma aangepast. Om 9 uur waren we bij Rhonda en Steve, waar Piet de komende tijd zal wonen: ruime kamer bewaakt door een brave Labrador. Daarna naar het TLC waar we met open armen werden ontvangen. Velen zijn gegaan en nieuwe gekomen: een wat ouder meisje en jochie herkenden Piet nog en kropen dus in haar….. wat een liefde heeft Piet daar achtergelaten. Vervolgens naar het verloshuis: er waren geen gegadigden voor bevalacties dus was er tijd voor een hele discussie met Debra (hoofd) over verloskunde en de door de politiek gepropageerde anticonceptie. De lokale politieke leiders zijn eigenlijk helemaal niet voor anticonceptie, voor hen geldt meer het aantal stemmen en die kosten minder in de armen wijken dan in de rijkere buurten…….
Na de overheerlijke lunch bij Annemarie en Hans zijn we vertrokken naar een krottenwijk waar een tuberculose “poli” was. Van af de weg eerst honderd treden naar beneden, een wankele kabelbrug over ….. dat vond ik absoluut niet zo leuk! Dan weer honderdvijftig naar boven, treden van 20 cm of 50 cm naar links of rechts schuin aflopend met al dan niet kruisende kunststof waterbuizen. De combinatie met de luchtvervuiling deed mij een oude man worden. Toch gehaald! Annemarie vroeg of ik niet aan de slag wilde en….ook met een geleende stethoscoop ging dat prima. Laat mij een voorbij komend probleem schetsen, vrij naar de werkelijkheid: meisje, vijf jaar, 13 kilo, hoest regelmatig maar niet dagelijks, moeder verdacht van actieve TB, opa levend in hetzelfde “krot” heeft bewezen tb maar weigert behandeling. X-ray: rechts onder enige verhoogde activiteit, op dwarse foto een duidelijke streep. Reactie op tbc proef, Mantoux, wel gezet maar niet afgelezen. Behandeling is sterk belastend en kost de maatschappij geld, hernieuwde Mantoux voorlopig niet mogelijk. Wel of niet starten met behandelen is nu de vraag. Zeg het maar!
Na anderhalf uur inhaleren van “smog” zijn we weer bij het hotel en dus een klein glaasje.
Bart-Jaap