Het laatste verslag uit Manila

Lieve allen,
Tsja, ik zit hier met een halfopen koffer en gemengde gevoelens……. .
Het weekend: vrijdagavond was er een afscheidshapje gepland met de vrijwilligers voor mijn vertrek. Nou voelde ik me de laatste dagen al niet zo kosher maar dat is wel eens vaker zo. Vrijdag nam het in alle hevigheid toe dus…. geen etentje. Zaterdag een enorme koortspiek en toen dat over was kwamen de rode vlekken op mijn benen. Ik wist het weer: de opmars voor een aanval van Erysipilas. Ik weet dat die altijd op de loer ligt en heb daarom de juiste anti-biotica altijd bij mij: een gelukje bij een ongelukje! Zou er niet aan moeten denken om hier in de wirwar van medische circuits te moeten belanden. Heb in ieder geval kunnen voorkomen dat het van mijn enkels tot aan mijn liezen zou gaan zoals gewoonlijk het geval is.
Vanmorgen toch mijzelf de luxe gepermitteerd om per trike helemaal naar het TLC te gaan om afscheid van iedereen te nemen. Gewoonlijk stap ik uit onder aan de berg en loop dan de berg op: t ’is uiteindelijk toch maar 37 gr. Aangekomen in het TLC kwam een van de caretakers, die mijn been zag, met blaadjes aanzetten die ze stampte en vervolgens op mijn been legde en mij sommeerde rustig te blijven zitten: kon ik ook gezellig nog even blijven en een baby een fles geven! En het deed ook nog wat! Vervolgens toch het rondje afscheid: zo ook Olemar gedag gezegd (25 jr): de tuinman, klussenman, timmerman en bovenal een goed mens. Hij buigt zich nu over het maken van de lockers voor de caretakers nadat er toch vaak wat gestolen was. Hij doet dat met veel verve en veel vakmanschap. Niks “kant en klaar” …. echt handwerk. We kletsten wat en op mijn vraag of hij broertjes of zusjes had kwam het hele verhaal eruit. JA, en de jongste baby heeft zijn moeder afgestaan voor adoptie. “Wij zijn echt heel arm en die mond erbij: het kon gewoon niet”. Deze baby is 12 jaar geleden geadopteerd en woont nu in de USA. Olemar (de oudste) was de “grote broer” en gek op dit jongste broertje. Hij verwijt zichzelf nu dat hij dat had moeten voorkomen, dat hij zijn ouders had moeten ompraten, dat hij te weinig heeft gedaan om die adoptie te voorkomen. Hij was boos, hij was verdrietig…. in ieder geval is hij er niet klaar mee: als je daar überhaupt mee klaar kan komen. Wat een schuldgevoel bij iedereen!
Tsja, het was mooi om weer dieper “in de keuken te kijken van adoptieland”. Merk nu dat ik vorig jaar zo intensief met Francis bezig was dat ik dingen toen niet zag die ik nu wel zie. Wat adoptie voor wonden kan slaan in het leven van ALLE familieleden die erbij betrokken zijn. Het adoptiekind zonder biologische ouders, de biologische ouders zelf…. je staat niet voor de grap je kind af: iedere (verjaar)dag je afvragend hoe het met haar/hem gaat, de grootouders (zie vorig verhaal), de Olemar’s. Lastige keuze die ze hebben moeten maken. En dan niet te vergeten de adoptiefouders: 80% van de adoptiefouders kunnen zelf geen kinderen krijgen….ook daar zit verdriet!
Toen Annet en ik hier een tijd geleden liepen lag er een jochie op straat. Had hem inmiddels vaker gezien. Nou maak ik altijd een praatje met de groentevrouw, moest zelfs bij haar eten (aan de straat en zo schoon was het nou ook weer niet). Zij blijkt een soort buurtmama. Dat jochie, en inmiddels nog meer (dat rouleert), slaapt nu onder de tafel waar de bananen enz op liggen uitgestald afgeschermd met dozen. Onze kleinkinderen zouden dat huttenbouwen noemen, en dat na een tijdje zat zijn. De buurvrouw is wasvrouw dus die doet de kleren en iets verderop is iemand met een mogelijkheid om zich wassen. Tsja, waar moet je dan als kind het meest blij mee zijn: geadopteerd worden of maar rondscharrelen…….
Ik vrees alleen dat, zolang de overheid het anticonceptiebeleid niet tot een speerpunt gaat maken, er niet veel gaat veranderen. En zolang er zo’n corrupte politiek is, zal er veel werkloosheid blijven. Triest al die vaders of moeders die in welvarende buurlanden gaan werken om financieel wat over te houden en dat naar huis te sturen. Dan praat ik soms over 3 of meer jaren zonder je man/vrouw/vader of moeder…… kan me niet voorstellen dat dat geen consequenties heeft maar het wordt geaccepteerd en niemand die het ontkent: het is gewoon zo!
Over een paar uur brengen Rhonda en Steve mij naar de luchthaven. Als afscheid zijn we uit eten geweest bij de Koreaan. Wat een spannende keuken: wel vijftien schaaltjes met lekkere gerechtjes en 3 hele kleine bakjes rijst voor een ieder van ons. Philippijns is juist veel rijst met weinig erbij. Illustreert dit het verschil tussen een rijk en een arm land?
T ’is mooi geweest en zie er ook wel naar uit om zonder ventilator met een open raam te kunnen slapen!!! De kieviten zullen zo langzamerhand ook wel komen.
Bart-Jaap, je bent een kanjer. Als ik het zo hoorde dan was je errug druk! Op onze leeftijd gaan de ziekenbezoekjes ook een rol spelen, zo begrijp ik. Wees maar dankbaar dat je kunt gaan bezoeken en zelf niet de “ontvangende” partij bent. Bedankt dat je het 2 maanden hebt volgehouden maar misschien vond je het ook wel rustig (kan ik me wel voorstellen): ben nou eenmaal niet de sloomste! Leuk dat je weer voor de kinderen een maaltijd hebt gemaakt waarvan ik weet dat ik er ook nog maanden van mag genieten/eten…jammie, jammie!!!!
Wein, Lot: zoals Papa mij mailde “het was zo leuk met onze 2 kinderen en 5 kleinkinderen. Nooit geweten dat het met 10 man in de keuken zo’n zooitje ongeregeld zou kunnen zijn hier, maar wat was het ONTZETTEND gezellig”. Fijn dat we een huis hebben waar de hele meute kan blijven slapen ook!
Mooi dat Papa op de kinderen in Utrecht heeft gepast…… meestal komt mij die eer toe. Of jullie het als afleiding hadden geregisseerd of niet: het was een succes. Van beiden kanten hoop ik.
We zien uit naar jullie beider verhuizing en hopen natuurlijk in de prijzen te vallen met het toekennen van kleinkinderen. Dan staat Wisse weer met Opa op de golfbaan, gaat Nanne fijn paardrijden en ik ga fijn fietsen met Teije. Daarna de delegatie Lot: we zien het wel. Maar jullie weten: helpen schilderen is niet mijn ding.
Bedankt allemaal, veel mails buiten het blog om dit keer. Ik voelde me bijna MONA die brieven moest beantwoorden maar het was zo leuk! De mails waren wat persoonlijker en dat was iedere keer een verassing als ik thuis kwam. Heb natuurlijk als een trouwe Mona alles beantwoord.
Tot ziens, waar dan ook, xxPP