Halverwege
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
21 Februari 2017 | Filipijnen, Manilla
Lieve Allemaal,
De tijd vliegt: vandaag, realiseer ik mij, zitten de eerste 4 weken er al weer op! Wat is er anders dan anders? Veel nieuwe dingen?
Je moet er altijd weer een beetje inkomen. Kinderen veranderen ook in een jaar. Vorig jaar was er een jochie, zo'n enorme gifkikker die echt aanvallen had ....en zo met zijn hoofd tegen de muur beukte dat je het bijna hoorde kraken ....... en nu ........ wat kunnen we heerlijk puzzelen: blij, vrolijk en gezeglijk. Omgekeerd komen er bij anderen weer meer “oneffenheden” naar boven: echt gedrag waar je niet blij van wordt. Voor één is inmiddels een speltherapeute ingeschakeld. Als ouders weten we allemaal dat kinderen veranderen ..... als ze zich maar in positieve zin ontwikkelen: helaas is dat jammer genoeg natuurlijk niet voor alle kindertjes weggelegd!
Het papierwerk voor adopties gaat ondertussen maar door: daar hoort ook een algemeen medische verklaring bij. Tsja het kan verkeren: vorig jaar ging er een juffie van 9 naar de US. Enige tijd later kwam er een mail dat ze met haar naar een instituut waren gegaan voor genetisch onderzoek. Daar bleek dat ze kans had dat er tegen haar 50ste een of andere ziekte naar boven zou KUNNEN komen. Waar zijn we nou mee bezig? En wat voegt dat nou toe aan de hele situatie? Amerikaans???
Op dit moment begint het ook een beetje op te schieten met de "4 kinderen uit 1 gezin" , er kan voor hun ook worden begonnen met het matchen: zal nog wel een kluif zijn. Hoop zo dat het snel zal gaan want de oudste is al 12 jaar.
Twee weken geleden was ik met een kleintje in het ziekenhuis in Manila voor een gehoortest: het ziekenhuis waar ik was, was mij bekend van Francis. Toch vielen mij er dingen op zoals de roltrap die zo smal was dat je niemand voorbij kon lopen. Vond ik wel een goeie. Bij de liften waren banden voor een "file" gespannen, heel gestructureerd, geen voorkruipers en dus geen boze gezichten.
Ik kreeg via de mail nogal wat vragen over Angel en Francis. Angel woont niet meer in het tehuis waar ze was geplaatst samen met haar 2 zusjes. De 2 jongsten hebben daar de tijd van hun leven: gaan graag naar school, hebben regelmaat en structuur en gedijen er wel. Angel was na de bevalling (baby afgestaan ter adoptie) emotioneel natuurlijk een stuk verder in haar ontwikkeling. Heeft een stuk jeugd overgeslagen. De social worker van het TLC hoorde wel van de social worker van het tehuis waar Angel was dat ze naar de "provincie" is vertrokken, wat gezien de grootte van de Philippijnen heeeel ver weg kan zijn. Ze woont bij haar vader en 2e (of 3e of 4e, je weet maar nooit: het is net kwartetten) vrouw. De social worker houdt daar noch wel toezicht. Hoorde wel dat ze goed loopt met de prothese en laat het maar verder los. Ook iets wat je als westerling moet leren. Via de officiële weg krijg je niets te horen en worden deze kinderen volledig afgeschermd uit angst voor wraakacties.
Francis is enige tijd geleden(gelukkig) overleden: "als het leven lijden wordt komt de dood als een verlossing": dit was op hem zeker van toepassing. Van de hele dag met een slangetje in je neus in een wippertje zitten word je ook niet vrolijk: echt verdrietig om te moeten zien. Gek dat ik daar blij om ben! 'Is goed zo!
Gisterenmorgen een afscheidsfeestje gehad van een 5 jarige die naar Noorwegen gaat . Op foto 1 vertelt deze kleine man in zijn gele hemdje aan een baby dat morgen zijn adoptieouders komen .... kwartje valt natuurlijk niet! Was echt leuke laatste afscheidsdag. Hij was zijn eigen feestje aan het eind een beetje zat, en na het eten pakte hij zijn adoptievader bij de hand en trok hem mee naar de taxi die klaarstond om vervolgens zijn adoptiemoeder te halen. Mooi zo: heb wel eens anders gezien dat een kind krijsend weigerde mee te gaan: wat een toestand voor de ouders was dat die er natuurlijk helemaal geen raad mee wisten ...... dat was echt heel pijnlijk.
Het weer is hier een beetje van slag .... heel veel regen maar het is wel warm en erg vochtig. Volgende week komen Wein en Lot en dan hopen we op beter. Het is leuk om te zien hoe er hier gereageerd wordt op regen: iedereen wast zijn haar in een plas water op straat. Zag vanmorgen zelfs iemand in een krottenwijk die zijn hond in de shampoo had gezet. Op de foto kun je zien hoe leuk regen kan zijn ......(2). Ik heb de meute nog nooit zo stil bij elkaar zien zitten .......(3).
Tsja en dan is er achter de muur en de grote deur van de TLC altijd wel wat te beleven: voor de hele kleintjes lastig want ze kunnen er niet overheen kijken maar ..... wie niet sterk is moet slim zijn (foto 4).
XXPP
De tijd vliegt: vandaag, realiseer ik mij, zitten de eerste 4 weken er al weer op! Wat is er anders dan anders? Veel nieuwe dingen?
Je moet er altijd weer een beetje inkomen. Kinderen veranderen ook in een jaar. Vorig jaar was er een jochie, zo'n enorme gifkikker die echt aanvallen had ....en zo met zijn hoofd tegen de muur beukte dat je het bijna hoorde kraken ....... en nu ........ wat kunnen we heerlijk puzzelen: blij, vrolijk en gezeglijk. Omgekeerd komen er bij anderen weer meer “oneffenheden” naar boven: echt gedrag waar je niet blij van wordt. Voor één is inmiddels een speltherapeute ingeschakeld. Als ouders weten we allemaal dat kinderen veranderen ..... als ze zich maar in positieve zin ontwikkelen: helaas is dat jammer genoeg natuurlijk niet voor alle kindertjes weggelegd!
Het papierwerk voor adopties gaat ondertussen maar door: daar hoort ook een algemeen medische verklaring bij. Tsja het kan verkeren: vorig jaar ging er een juffie van 9 naar de US. Enige tijd later kwam er een mail dat ze met haar naar een instituut waren gegaan voor genetisch onderzoek. Daar bleek dat ze kans had dat er tegen haar 50ste een of andere ziekte naar boven zou KUNNEN komen. Waar zijn we nou mee bezig? En wat voegt dat nou toe aan de hele situatie? Amerikaans???
Op dit moment begint het ook een beetje op te schieten met de "4 kinderen uit 1 gezin" , er kan voor hun ook worden begonnen met het matchen: zal nog wel een kluif zijn. Hoop zo dat het snel zal gaan want de oudste is al 12 jaar.
Twee weken geleden was ik met een kleintje in het ziekenhuis in Manila voor een gehoortest: het ziekenhuis waar ik was, was mij bekend van Francis. Toch vielen mij er dingen op zoals de roltrap die zo smal was dat je niemand voorbij kon lopen. Vond ik wel een goeie. Bij de liften waren banden voor een "file" gespannen, heel gestructureerd, geen voorkruipers en dus geen boze gezichten.
Ik kreeg via de mail nogal wat vragen over Angel en Francis. Angel woont niet meer in het tehuis waar ze was geplaatst samen met haar 2 zusjes. De 2 jongsten hebben daar de tijd van hun leven: gaan graag naar school, hebben regelmaat en structuur en gedijen er wel. Angel was na de bevalling (baby afgestaan ter adoptie) emotioneel natuurlijk een stuk verder in haar ontwikkeling. Heeft een stuk jeugd overgeslagen. De social worker van het TLC hoorde wel van de social worker van het tehuis waar Angel was dat ze naar de "provincie" is vertrokken, wat gezien de grootte van de Philippijnen heeeel ver weg kan zijn. Ze woont bij haar vader en 2e (of 3e of 4e, je weet maar nooit: het is net kwartetten) vrouw. De social worker houdt daar noch wel toezicht. Hoorde wel dat ze goed loopt met de prothese en laat het maar verder los. Ook iets wat je als westerling moet leren. Via de officiële weg krijg je niets te horen en worden deze kinderen volledig afgeschermd uit angst voor wraakacties.
Francis is enige tijd geleden(gelukkig) overleden: "als het leven lijden wordt komt de dood als een verlossing": dit was op hem zeker van toepassing. Van de hele dag met een slangetje in je neus in een wippertje zitten word je ook niet vrolijk: echt verdrietig om te moeten zien. Gek dat ik daar blij om ben! 'Is goed zo!
Gisterenmorgen een afscheidsfeestje gehad van een 5 jarige die naar Noorwegen gaat . Op foto 1 vertelt deze kleine man in zijn gele hemdje aan een baby dat morgen zijn adoptieouders komen .... kwartje valt natuurlijk niet! Was echt leuke laatste afscheidsdag. Hij was zijn eigen feestje aan het eind een beetje zat, en na het eten pakte hij zijn adoptievader bij de hand en trok hem mee naar de taxi die klaarstond om vervolgens zijn adoptiemoeder te halen. Mooi zo: heb wel eens anders gezien dat een kind krijsend weigerde mee te gaan: wat een toestand voor de ouders was dat die er natuurlijk helemaal geen raad mee wisten ...... dat was echt heel pijnlijk.
Het weer is hier een beetje van slag .... heel veel regen maar het is wel warm en erg vochtig. Volgende week komen Wein en Lot en dan hopen we op beter. Het is leuk om te zien hoe er hier gereageerd wordt op regen: iedereen wast zijn haar in een plas water op straat. Zag vanmorgen zelfs iemand in een krottenwijk die zijn hond in de shampoo had gezet. Op de foto kun je zien hoe leuk regen kan zijn ......(2). Ik heb de meute nog nooit zo stil bij elkaar zien zitten .......(3).
Tsja en dan is er achter de muur en de grote deur van de TLC altijd wel wat te beleven: voor de hele kleintjes lastig want ze kunnen er niet overheen kijken maar ..... wie niet sterk is moet slim zijn (foto 4).
XXPP
-
21 Februari 2017 - 11:39
Marlon :
Fijn om weer van je te horen. Leuke en ook weer trieste ervaringen rond de kindertjes. Fijne tijd met je beide dochters! Lieve groeten Marlon -
21 Februari 2017 - 11:49
Anne Horjus:
wat een 'gezellig' verhaal; weer, en leuke foto's -
21 Februari 2017 - 12:38
Sanne:
Leuk om een update te lezen Pietje! Wat maak je weer veel (mooi en minder mooi) mee! Veel plezier volgende week! -
21 Februari 2017 - 16:19
Han En Henny:
Hallo Pietje,
We wensen jou een hele fijne vakantie week toe met je dochters.
En eet lekker bij Hans en Annemarie
Hartelijke groet, Han en Henny.
-
21 Februari 2017 - 16:53
Mieke. :
Lieve Pietje, dank je wel voor je indrukwekkende verslagen.
Wat fijn dat je daar zoveel kunt betekenen.
Echt TOP.
Het zusje van Godelieve zit voor een 1/2 jaar
op Mozambique in een kindertehuis. Ook daar is
heel veel te doen (armoede/honger).
Volgende week komen Wein en Lot. Komen ze je helpen of gaan jullie rondtrekken.
Doe ze in ieder geval veel liefs, X M. -
22 Februari 2017 - 09:46
Gerrie Van De Meene:
Prachtig om zo met je tezijn. Een hele gezellige week met je fam,en geniet er van. -
22 Februari 2017 - 10:36
Hansje:
Dank je voor je bijzondere mail! Ik probeer me iedere keer weer voor te stellen hoe je daar werkt! Met al die kindertjes die hunkeren naar liefde! Gelukkig zitten jullie daar boordevol van! Dat maakt het allemaal voor de kleintjes een stuk makkelijker! Dit is werk met een gouden rand!!!
Fijne tijd met Lot en Weimar
Liefs Frank en Hansje -
22 Februari 2017 - 11:47
Mady:
Mooie verhalen met een lach en een traan, je bent gezegend dat je hieraan een bijdrage mag leveren. Liefs. -
22 Februari 2017 - 19:48
Willemien De Vries:
Ha Pietje,
Ik zat afgelopen maand relatief vlak bij je voor vakantie in Vietnam. Ook hier schrijnende gevallen: Jonge mensen, slachtoffers van Agent Orange: geen tijdsbestek en vaak enorme verminkingen. Kan tot de 4 de generatie doorgaan. Kindertjes van 10 met zusje of broertje op de rug in de hoop aan ons toeristen iets te verkopen. Jong volwassenen die Engels spraken maar dit niet konden lezen... toen ik de weg vroeg.
Er is nog veel werk in de wereld te doen.
Veel sterkte daar, Pietje.
Veel groeten, Willemien. -
23 Februari 2017 - 12:44
Annet:
Hoi Hansje, onze Lotte is bij mijn weten nooit in Weimar geweest en heeft zij daar ook geen plannen voor (hoezeer het ook de moeite waard is om er te gaan kijken). Dat was een andere! Misschien inspireert je verschrijving Lot en Matthé bij de naamkeuze voor hun derde? Thomas, Werther, Johan(n), Charlotte? Groetjes, Annet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
