Laatste keer?
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
02 April 2017 | Filipijnen, Manilla
Dag allemaal,
Een storing met mijn computertje heeft voor enige stagnatie gezorgd. Een behoorlijke stagnatie: voor de 3 e keer is hij teruggestuurd naar Microsoft en heb nu voor de 3e keer een vervangend exemplaar: nu maar hopen dat het afgelopen is.
Inmiddels ben ik al 2 weken thuis: heb enkelen al gesproken.
De laatste dagen op de Philipijnen was fijn. De temperaturen liepen al aardig op, 30 +: tijd om te vertrekken. Maar eerst moest ik mijn belofte nog na komen.... meegaan naar de dienst met Luz, de hulp van de mensen waar ik logeerde. Een schatje die al die tijd mijn wasjes deed. Het was een dienst in het Tagalog, iets wat ik dus niet ken. Ineens verscheen er op het scherm van de beamer (1) mijn naam en kreeg van Luz een por dat ik moest gaan staan. De voorganger heette mij welkom (ook in het Tagalog waar hij af een toe een woord Engels doorheen slingerde) en vroeg of ik de groeten wilde overbrengen aan mijn gemeente in Holland, inmiddels gedaan.
De laatste "werkdag"..... ik voelde al een paar dagen een soort spanning, gegniffel, deuren die ineens dicht gedaan werden! Geen idee waar ze het allemaal over hadden. Ik liet het maar een beetje langs me heen gaan en was meer bezig met de terugreis en alles wat er bij zou komen.
Totdat er vrijdagmiddag om 12.00 uur iedereen werd geroepen voor de lunch. Vond ik al gek want meestal druppelt iedereen achter elkaar aan naar boven/buiten en schuift aan. Wanneer een geadopteerd kindje voor de laatste keer nog samen eet met de achterblijvers noemen ze dat een “despedida”. Maar goed... ik kwam boven en de dames hadden een klein buffetje gemaakt: een “despedida” voor mij als afscheid. Was wel helemaal ontroerd. Normaal gesproken eten de kinderen vooraf/apart binnen maar in dit geval gaat alles naar buiten en eten we allemaal samen.
Nou was mij ooit eens de vraag gesteld of ik een vis -of vleeseter was: ik ben een viseter. Naarmate de dag van mijn vertrek naderde werden de visjes bij de maaltijd groter. Ditmaal was hij wel erg groot (2). Verder hing er een slinger, was er een groot papier (3) waarop iedereen iets heeft geplakt of geschreven en tekeningen van de kids. Daarbij kwam de vraag of ik dit jaar nog terugkwam of weer in januari/februari: hhhhmmmmm. 's Avonds kwam ik thuis en vond in mijn postvakje een mail van mijn gastgezin waar ik vorig jaar verbleef, waarin stond dat "mijn kamer" vanaf juni weer voor mij "gereserveerd" was. Verder kreeg ik voor de volgende keer van weer iemand anders ook het aanbod om te komen! Dat alles gelardeerd met een textberichtje van Hans Colenbrander: "tot over een poosje"....... je begrijpt dat de druk om weer te gaan op deze manier wel wordt opgevoerd! We zullen zien, het ga jullie goed en geniet van een mooi voorjaar en zomer,
xxPP
ps Kom jij dan deze keer langs Lot? Neem je dan heel veel pakken hagelslag mee net zoals Wein heeft gedaan? Ik heb inmiddels geleerd dat buitenlanders niet van drop houden. Stroopwafels…. kan er mee door. Vervolgens de hagelslag geprobeerd en dat was een schot midden in de roos: hagelslag op brood, ijs enz. Zoetigheid krijgen ze bijna niet dus dat wat een feest (4). Hoe noem je hagelslag? Chocolate-rain hebben we er maar van gemaakt maar het gaat om de smaak en niet om de naam!
Een storing met mijn computertje heeft voor enige stagnatie gezorgd. Een behoorlijke stagnatie: voor de 3 e keer is hij teruggestuurd naar Microsoft en heb nu voor de 3e keer een vervangend exemplaar: nu maar hopen dat het afgelopen is.
Inmiddels ben ik al 2 weken thuis: heb enkelen al gesproken.
De laatste dagen op de Philipijnen was fijn. De temperaturen liepen al aardig op, 30 +: tijd om te vertrekken. Maar eerst moest ik mijn belofte nog na komen.... meegaan naar de dienst met Luz, de hulp van de mensen waar ik logeerde. Een schatje die al die tijd mijn wasjes deed. Het was een dienst in het Tagalog, iets wat ik dus niet ken. Ineens verscheen er op het scherm van de beamer (1) mijn naam en kreeg van Luz een por dat ik moest gaan staan. De voorganger heette mij welkom (ook in het Tagalog waar hij af een toe een woord Engels doorheen slingerde) en vroeg of ik de groeten wilde overbrengen aan mijn gemeente in Holland, inmiddels gedaan.
De laatste "werkdag"..... ik voelde al een paar dagen een soort spanning, gegniffel, deuren die ineens dicht gedaan werden! Geen idee waar ze het allemaal over hadden. Ik liet het maar een beetje langs me heen gaan en was meer bezig met de terugreis en alles wat er bij zou komen.
Totdat er vrijdagmiddag om 12.00 uur iedereen werd geroepen voor de lunch. Vond ik al gek want meestal druppelt iedereen achter elkaar aan naar boven/buiten en schuift aan. Wanneer een geadopteerd kindje voor de laatste keer nog samen eet met de achterblijvers noemen ze dat een “despedida”. Maar goed... ik kwam boven en de dames hadden een klein buffetje gemaakt: een “despedida” voor mij als afscheid. Was wel helemaal ontroerd. Normaal gesproken eten de kinderen vooraf/apart binnen maar in dit geval gaat alles naar buiten en eten we allemaal samen.
Nou was mij ooit eens de vraag gesteld of ik een vis -of vleeseter was: ik ben een viseter. Naarmate de dag van mijn vertrek naderde werden de visjes bij de maaltijd groter. Ditmaal was hij wel erg groot (2). Verder hing er een slinger, was er een groot papier (3) waarop iedereen iets heeft geplakt of geschreven en tekeningen van de kids. Daarbij kwam de vraag of ik dit jaar nog terugkwam of weer in januari/februari: hhhhmmmmm. 's Avonds kwam ik thuis en vond in mijn postvakje een mail van mijn gastgezin waar ik vorig jaar verbleef, waarin stond dat "mijn kamer" vanaf juni weer voor mij "gereserveerd" was. Verder kreeg ik voor de volgende keer van weer iemand anders ook het aanbod om te komen! Dat alles gelardeerd met een textberichtje van Hans Colenbrander: "tot over een poosje"....... je begrijpt dat de druk om weer te gaan op deze manier wel wordt opgevoerd! We zullen zien, het ga jullie goed en geniet van een mooi voorjaar en zomer,
xxPP
ps Kom jij dan deze keer langs Lot? Neem je dan heel veel pakken hagelslag mee net zoals Wein heeft gedaan? Ik heb inmiddels geleerd dat buitenlanders niet van drop houden. Stroopwafels…. kan er mee door. Vervolgens de hagelslag geprobeerd en dat was een schot midden in de roos: hagelslag op brood, ijs enz. Zoetigheid krijgen ze bijna niet dus dat wat een feest (4). Hoe noem je hagelslag? Chocolate-rain hebben we er maar van gemaakt maar het gaat om de smaak en niet om de naam!
-
02 April 2017 - 19:39
Anne:
Wat geweldig zo'n afscheid! Heel fijn!
-
02 April 2017 - 20:16
Mady:
Je hebt wel veel harten gewonnen .... geweldig! -
03 April 2017 - 08:54
Thera:
Mooi werk Pietje!! En fijn zo'n afscheid, dan krijg je echt wel waardering voor je werk!
-
04 April 2017 - 17:05
Else:
Wat heb je weer een mooie tijd doorgebracht. Fijn dat ze dat zo waardeerden en je een hartverwarmend afscheid gaven. Verdiend!! -
04 April 2017 - 18:27
Marlon:
Wat fijn dat je zo'n geweldig afscheid hebt gekregen. Welverdiend hoor!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
