Francis
Blijf op de hoogte en volg Pietje
27 Januari 2015 | Filipijnen, Manilla
Lieve Allemaal,
Zondag zijn we met de auto met 10 mensen er in (ik geloof dat ik al 50 boetes gehad zou hebben in Nederland) naar de dienst gegaan in Manila. Wat een contrast..... je komt hier vandaan en dan loop je vervolgens over de Wallstreet van Manila. Mooie gebouwen schone straten. Mooie dienst overigens. Het ging over de reis van Paulus..... en de toepassing hiervan in je eigen leven. Nou Paulusreisgangers hoe toevallig kan iets zijn!!! Ik las in het nieuwsblaadje van deze gemeente dat ze nog golfers zochten voor een fundraisingtournooi. Ik heb gebeld: heel hartelijk en ik was welkom, clubs waren er wel enz., enz. enz. Eigenlijk had ik er achteraf helemaal geen goed gevoel over, ook al kon ik met het woord fundraising mijn geweten in eerste instantie wel sussen. Gelukkig lopen sommige dingen dan zoals ze moeten lopen: doordat ons kleine gevonden mannetje, die inmiddels Francis heet (naar de paus), geen dak boven zijn hoofd had omdat de mensen waar hij de eerste week was terug moesten naar Hong Kong, werd mij gevraagd Francis onder mijn hoede te nemen tot het LTH (Little Children Home) klaar is. Dat zal dit weekend zijn. Dan zeg je ja en is de golf daaraan volledig ondergeschikt. Maandagavond jl. zou Francis dus komen. Hij was wel iets gegroeid maar bleek veel te mankeren. Hij is gediagnosticeerd als celeberal pialsy: duidelijk gestoord en daarbij toch echt blind. Voorts is het vermoeden dat hij gedrogeerd is geweest om hem rustig te houden bij het bedelen. Verder heel angstig, slecht slapen, veel huilen en heel slecht eten (2 uur over een flesje). Iedereen dacht dat hij tussen de 6 maanden en 1 jaar was maar hij zou volgen het ziekenhuis 1 jaar tot 1/2 jaar moeten zijn. Hij is zooooo klein.
De eerste nacht heb ik op de bank doorgebracht met Francis op mijn buik: veel wrijven als hij weer verkrampte tot een rechte plank . Ging om 4 uur naar mijn mandje. Het verdrietige, klagelijke gehuil met tranen als regendruppels was opgehouden gelukkig.... . Eigenlijk zou hij naar een meer gespecialiseerd opvanghuis moeten maar hij was daar niet welkom. Zijn longen rochelen en ze zijn natuurlijk bang dat daar de boel wordt aangestoken.
Dus Francis blijft bij mij in het appartement en gaat dan zondag definitief naar het LTH. Tussentijds dus druk maar de 2 midwifes met wie ik het appartement deel, springen, heel aardig, veel bij. Met dank want weinig slaap is niet mijn sterkste kant.
Voor mij was dat de gelegenheid om met Annemarie maandag jl. OVERDAG, voordat Francis kwam mee te gaan naar de TBC kliniek. Ik kon er mij geen voorstelling van maken, jullie denk ik ook niet dus hier komt ie dan:
We reden vanaf hier een uurtje noordwaarts en daar hebben we de auto geparkeerd. Zijn via straatjes, springend over riolen naar het centrum gegaan. Dat klink als giga maar er kan nog geen auto door. Daar stond een plastic tuintafel, een weegschaal, een bankje en een paar stoelen met een paar mannen er op.
Het riool loopt er langs en stinkt. En daar begint het spreekuur. TBC komt nog veel voor. Het is lastig: als je ze een antibioticumkuur voorschrijft dan komt daar vaak niet veel van terecht. Hun budget staat dan toe om maar een paar pillen te kopen. De rest van de pillen komt dan wel later en op die manier heeft het allemaal geen zin.
Vervolgens naar een volgende wijk. Wat een schok: 12.000 mensen die in zelf getimmerde krotten op een berg wonen...... zo vies. Je ziet zoiets op plaatjes maar dat is wel heel iets anders dan dat je armoede ruikt en er midden in staat. Er stond een vrouwtje met TBC van 30 kilo (zo foto roze truitje). We moesten om in het dorp te komen eerst een bruggetje over. Ik keek naar beneden en zag er iemand zijn haar wassen terwijl de afval 2 meter verder lag, kinderen speelden er in en de ander deed zijn broek uit en ging even onder en dan weet je het ook wel.
Toen naar huis om mijn logé op te wachten. s'Avonds toen iedereen sliep, en Francis en ik nog wakker in de kamer zaten, kwam de ontlading van de eerste periode....... tranen heb ik gelaten. Kon ze niet meer ophouden maar dat hoort erbij, zo hoor ik.
Ik kan er weer tegenaan. Moest natuurlijk wel slikken toen het verzoek kwam of hij tot zondag kon blijven maar het is een echt team hier: iedereen doet hetgeen hij of zij kan kan. Niemand loopt de kantjes er vanaf. We gaan samen eten of bij iemand anders eten. Vanavond eten we bij de dame die dit project 30 jaar geleden is gestart in haar eigen huis: CHAPEAU! Francis gaat mee.
Hij wordt zo wakker dus ik ga vast een fles maken. Bedankt voor alle lieve reacties: wat kan een mens daar blij mee zijn!
xxPP
Zus Annet zal zo vriendelijk zijn de bijpassende foto's te leveren.
Zondag zijn we met de auto met 10 mensen er in (ik geloof dat ik al 50 boetes gehad zou hebben in Nederland) naar de dienst gegaan in Manila. Wat een contrast..... je komt hier vandaan en dan loop je vervolgens over de Wallstreet van Manila. Mooie gebouwen schone straten. Mooie dienst overigens. Het ging over de reis van Paulus..... en de toepassing hiervan in je eigen leven. Nou Paulusreisgangers hoe toevallig kan iets zijn!!! Ik las in het nieuwsblaadje van deze gemeente dat ze nog golfers zochten voor een fundraisingtournooi. Ik heb gebeld: heel hartelijk en ik was welkom, clubs waren er wel enz., enz. enz. Eigenlijk had ik er achteraf helemaal geen goed gevoel over, ook al kon ik met het woord fundraising mijn geweten in eerste instantie wel sussen. Gelukkig lopen sommige dingen dan zoals ze moeten lopen: doordat ons kleine gevonden mannetje, die inmiddels Francis heet (naar de paus), geen dak boven zijn hoofd had omdat de mensen waar hij de eerste week was terug moesten naar Hong Kong, werd mij gevraagd Francis onder mijn hoede te nemen tot het LTH (Little Children Home) klaar is. Dat zal dit weekend zijn. Dan zeg je ja en is de golf daaraan volledig ondergeschikt. Maandagavond jl. zou Francis dus komen. Hij was wel iets gegroeid maar bleek veel te mankeren. Hij is gediagnosticeerd als celeberal pialsy: duidelijk gestoord en daarbij toch echt blind. Voorts is het vermoeden dat hij gedrogeerd is geweest om hem rustig te houden bij het bedelen. Verder heel angstig, slecht slapen, veel huilen en heel slecht eten (2 uur over een flesje). Iedereen dacht dat hij tussen de 6 maanden en 1 jaar was maar hij zou volgen het ziekenhuis 1 jaar tot 1/2 jaar moeten zijn. Hij is zooooo klein.
De eerste nacht heb ik op de bank doorgebracht met Francis op mijn buik: veel wrijven als hij weer verkrampte tot een rechte plank . Ging om 4 uur naar mijn mandje. Het verdrietige, klagelijke gehuil met tranen als regendruppels was opgehouden gelukkig.... . Eigenlijk zou hij naar een meer gespecialiseerd opvanghuis moeten maar hij was daar niet welkom. Zijn longen rochelen en ze zijn natuurlijk bang dat daar de boel wordt aangestoken.
Dus Francis blijft bij mij in het appartement en gaat dan zondag definitief naar het LTH. Tussentijds dus druk maar de 2 midwifes met wie ik het appartement deel, springen, heel aardig, veel bij. Met dank want weinig slaap is niet mijn sterkste kant.
Voor mij was dat de gelegenheid om met Annemarie maandag jl. OVERDAG, voordat Francis kwam mee te gaan naar de TBC kliniek. Ik kon er mij geen voorstelling van maken, jullie denk ik ook niet dus hier komt ie dan:
We reden vanaf hier een uurtje noordwaarts en daar hebben we de auto geparkeerd. Zijn via straatjes, springend over riolen naar het centrum gegaan. Dat klink als giga maar er kan nog geen auto door. Daar stond een plastic tuintafel, een weegschaal, een bankje en een paar stoelen met een paar mannen er op.
Het riool loopt er langs en stinkt. En daar begint het spreekuur. TBC komt nog veel voor. Het is lastig: als je ze een antibioticumkuur voorschrijft dan komt daar vaak niet veel van terecht. Hun budget staat dan toe om maar een paar pillen te kopen. De rest van de pillen komt dan wel later en op die manier heeft het allemaal geen zin.
Vervolgens naar een volgende wijk. Wat een schok: 12.000 mensen die in zelf getimmerde krotten op een berg wonen...... zo vies. Je ziet zoiets op plaatjes maar dat is wel heel iets anders dan dat je armoede ruikt en er midden in staat. Er stond een vrouwtje met TBC van 30 kilo (zo foto roze truitje). We moesten om in het dorp te komen eerst een bruggetje over. Ik keek naar beneden en zag er iemand zijn haar wassen terwijl de afval 2 meter verder lag, kinderen speelden er in en de ander deed zijn broek uit en ging even onder en dan weet je het ook wel.
Toen naar huis om mijn logé op te wachten. s'Avonds toen iedereen sliep, en Francis en ik nog wakker in de kamer zaten, kwam de ontlading van de eerste periode....... tranen heb ik gelaten. Kon ze niet meer ophouden maar dat hoort erbij, zo hoor ik.
Ik kan er weer tegenaan. Moest natuurlijk wel slikken toen het verzoek kwam of hij tot zondag kon blijven maar het is een echt team hier: iedereen doet hetgeen hij of zij kan kan. Niemand loopt de kantjes er vanaf. We gaan samen eten of bij iemand anders eten. Vanavond eten we bij de dame die dit project 30 jaar geleden is gestart in haar eigen huis: CHAPEAU! Francis gaat mee.
Hij wordt zo wakker dus ik ga vast een fles maken. Bedankt voor alle lieve reacties: wat kan een mens daar blij mee zijn!
xxPP
Zus Annet zal zo vriendelijk zijn de bijpassende foto's te leveren.
-
27 Januari 2015 - 09:41
Lotte:
Wat veel indrukken zal je daar hebben! Ontzettend lief dat je de zorgen voor Francis op je neemt. Lijkt me heel lastig het grote verschil tussen hoe goed we het hier hebben en hoe het in Manilla is! -
27 Januari 2015 - 10:15
Aafke:
Lieve Pp, wat een ervaringen allemaal!!!Dat zal je ook lang bijblijven wanneer je weer thuis zult zijn! Geweldig wat je doet en dat kleine mannetje je hart breekt natuurlijk en je zou m wel mee willen nemen!Wat voor kans heeft die daar nu vraag je je af! Knuffel m maar veel. Al die indrukken!Goed dat je een dagboek bijhoudt dan heb je straks met de foto's een verslag wat je nog vele malen zult lezen en misschien wel regelmatig ergens over vertellen als een ambassadeur! veel sterkte ook met alles wat je daar tegenkomt. Wat hebben we het hier dan toch goed he.Veel liefs en tot n volgende X Mijn mannetje is inmiddels naar Paramaribo vertrokken om daar zijn ding te doen in de klinieken en ziekenhuizen voor twee maanden.Gelukkig is er skype,want het is wel wat lang!! HIhi hoe dingen snel kunnen veranderen!!Liefs en toi toi AAfke -
27 Januari 2015 - 12:07
BJ:
Ben trots op je! -
27 Januari 2015 - 12:27
Diny Overvoorde:
Lieve Pietje,
Tja, dat is wel heel anders dan mijn maandelijkse bijdrage aan Unicef. De betrokkenheid die jij
meemaakt is zo intens, je huilbui zo verklaarbaar, geweldig dat je een bijdrage kunt leveren om
Francis en andere kinderen te helpen en niet onder de schoonste omstandigheden. Dappere
Pietje. Je weet natuurlijk al dat we sneeuw hebben gehad, wel 5 cm, het landschap
je waarschijnlijk al maar we hebben sneeuw gehad, wel 5 cm en het landschap zag er sprookjes-
achtig uit. Het is allang weer groen en regen natuurlijk. Golf staat op een laag pitje.
Liefs en tot de volgende mail.
Diny
-
27 Januari 2015 - 12:32
Jenny:
Wat maak jij veel mee op één dag! Ik kan me voorstellen dat je hart af en toe breekt bij het zien van al die ellende. Wat sneu, zo'n jongetje als Francis. Zo zullen daar, net als in heel veel andere landen, veel kinderen niet de goede zorg krijgen. Hij heeft geluk dat jij/jullie je om hem bekommeren
Ik vind het dapper dat je daar wilt en kunt werken! Ondanks de narigheid die je daar volop ziet, wens ik je ook een plezierige (werk)tijd toe. Zie je ook wel mooie dingen? Ik hoop het voor je.
Hartelijke groeten van Martin en mij. -
27 Januari 2015 - 13:51
Monique:
Hoi Pietje,
Wat bijzonder allemaal. Het fijne is dat Francis direct bij jullie terecht kan maar toont voor mij ook de andere kant. Eigenlijk het te kort aan goede opvang. Ik kan me voorstellen dat het je soms ff teveel is. Het idee dat deze mensen dag in dag uit in deze omstandigheden moeten leven. Het relativeert ook wel weer he?
Leuk de foto's erbij. Ben benieuwd verder.
Groeten uit Nederland waar de sneeuw nu weg is maar waar zaterdag toch een best pak lag.
Groeten uit de Velswijk. -
27 Januari 2015 - 14:54
Loes:
Oh, Pietje! Ik zit het verhaal met tranen in mijn ogen te lezen....Al mijn problemen zoals een lekke band, een drempel waarover ik struikel met als gevolg twee blauwe ogen, vallen in het niets als ik dat verhaal van jou lees. Wat maken wij ons toch druk om niets vergeleken met de wereld waarin jij nu rondloopt! Wat geweldig toch dat je dit doet en zo zorgzaam bent!
Knuffel Francis maar goed, dan heeft hij die liefde in ieder geval gevoeld! Fijn dat je dit allemaal met ons deelt, we leven mee, op afstand...... -
27 Januari 2015 - 14:55
Anne:
Wat een indrukwekkend verhaal! Zou Francis graag even willen knuffelen en jou ook!
Lieve Pietje wat een geweldige ervaring!
Sterkte voor alles wat komt! -
27 Januari 2015 - 14:56
Weina:
Lieve Mam,
Wat fijn dat jij die kleine man liefde kan geven. En tranen moeten daar ook bij zitten.
Heel veel liefs van ons -
27 Januari 2015 - 16:46
Sanne:
Jeetje Pietje, wat een verhaal al....
Ontzettend dapper dat je dit avontuur zo aangaat! Logisch dat daar ook allerlei emoties bij los komen, maar houd je vast aan het goede/mooie wat je daar biedt. Kijk alleen al naar kleine Francis die nu eindelijk eens liefde mag ontvangen.
Sterkte en succes!
-
27 Januari 2015 - 19:07
Marlon:
Lieve Pietje
Wat een intens zielig verhaal; fijn dat je dan iets kunt betekenen voor zo'n klein mannetje.
Hoop echt voor je dat hij af en toe een slaapje gaat doen. Toen je afgelopen zaterdag bij mij was had ik geen flauw idee wat je daar allemaal voor werkzaamheden tegen zou komen.
Ik vind het indrukwekkend en kan me zo voorstellen dat je emoties, vermoeidheid en al die indrukken zomaar ineens intense behoefte krijgt om de emoties de vrije loop te laten.
Geef het kleine mannetje maar een extra knuffel van mij. Heel veel sterkte en liefs Marlon -
28 Januari 2015 - 10:54
Mispelbloem:
Dank voor je mail , ik heb je verslagen gelezen en geef de site door aan onze medeMispels.
Veel succes en sterkte daar!
Groet Foske -
28 Januari 2015 - 16:24
10:
Ha die Pietertje
Meid, meid wat een verhaal! Dan houd je het idd niet droog. Maar wat een indrukken krijg jij zo te verwerken.Het is geen wonder dat de traanbuizen dan leeglopen. Dat is maar beter ook, het lucht dan op.
Maar wat ben ik trots op je dat jij voor Francis mag zorgen, hij kan zich geen betere surrogaat-moeder wensen. Zo'n schat van een meid!
Je bent een stoere, dappere Pietertje, maar dat weet je wel hè. Vind het ècht fantastisch dat je het doet, vanuit je comfort-zone naar zo'n gebied (waar wij ons niks bij voor kunnen stellen) De realiteit blijkt vaak zo anders.
Ben blij met je verslagen en de foto's, het is wel dropje hoor "jouw" Francis.
Hierbij veel knuffels voor jou en je boy.
Liefs
10
-
28 Januari 2015 - 19:24
Olga:
Lieve Pietje,
Ik ben stil van je verhaal...
Liefde brengen en liefde ontvangen, dat raakt het hart van een mens.
Door Jezus' ogen kijken, ontroerd raken en bewogen zijn. Wat schieten we als mensen tekort, maar wat een voorrecht dat je de kans grijpt om er te zijn voor Francis en anderen.
Pas goed op je zelf en... voor golf komen weer andere tijden.
Liefs Olga -
28 Januari 2015 - 22:24
Nel Van Dergaauw:
Lieve geweldige zus,
Pietje je wordt er klein van,als je leest wat jij daar beleefd.God zegene lieverd,dat jij daar je licht mag laten schijnen.Wat je voor je naaste doet,doe je voor Hem.Meis heel veel kracht om doorgegaan.En wees maar bewogen en laat je hart maar spreken.Voor Fransis een knuffel en een pakket voor jou
-
31 Januari 2015 - 11:45
Emilie Drège:
Lieve Pietje ,
Wat een moed en wat ga je aan dit kleine jongetje hechten in die grote armoede.
Hopelijk komt hij v/d T.B.C. af. Lieve Pietje ,dank voor je uitgebreide verslag en veel Genade en Kracht met de anderen toegebeden ,liefs Emilie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
