The Little Children's Home
Door: Pietje
Blijf op de hoogte en volg Pietje
20 Februari 2015 | Filipijnen, Manilla
Lieve allemaal,
Hier was het dus allemaal om begonnen: het LCH. Zij het met enige vertraging ben ik daar nu aan de slag. ‘s Morgens om 6 uur beginnen met ontbijt voor de kinderen. Het hele LCH is een klein gebouwtje: de babies, op dit moment vijf, gemiddeld zijn het er zes, slapen beneden, een soort souterrain. De (gemiddeld twaalf) groteren slapen in een slaapzaaltje op de begane grond. Daar is ook een speelruimte en een kleine ruimte waar, door ruimtegebrek, de kinderen achterelkaar te eten krijgen. Er staan twee kinderstoelen, terwijl vier kinderen op een kinderstoel moeten eten. Twee kleine tuintafeltjes met kleine stoeltjes worden de hele dag opgestapeld en weer uitgezet tijdens de etensuren. Ook dat gaat in twee shifts. Op twee pitten kun je prima maaltijden maken zo blijkt, en wat kunnen ze eten: ongelooflijk… geen gemiemel over een hapje! Een flinke schep met rijst, en dan praat ik echt over een grote schep, met kip op je nuchtere maag schijnt goed te zijn. Vanmorgen een ei in plaats van kip met een heleboel poeder. Ik dacht natuurlijk aan geraspte kaas maar het bleek melkpoeder te zijn. Sommigen vragen om een tweede bord en dat gaat dan ook op. Een banaantje toe: ik val van mijn stoel. Dan gaat de hele groep onder de douche… geen douche aan de muur maar een grote teil met een pannetje waarmee koud/lauw water over hun koppies wordt gegoten. Daarna ben ik maar aan het tandenpoetsen geslagen maar heb ontdekt dat daar geen systeem in zit. De ene caretaker denkt er aan en de andere douwt een tandenborstel in de hand maar dat werkt nou eenmaal niet bij een kind van drie.
Een knulletje van vijf had zoveel rotte tanden in zijn mond dat het bloedde toen ik poetste. En de lucht die uit zijn adem kwam: walgelijk. Broertje van drie heeft ook allemaal bruine tanden. Zusje van zes maanden ligt beneden en een ouder zusje van acht is ook boven. Na de bevalling heeft moeder de baby hier gelaten. Een maand later stond ze met de andere drie op de stoep. Een ouder broertje van elf was zo boos dat zijn moeder de baby had achtergelaten dat ie is weggelopen. Hij leeft nu op straat, komt af en toe knuffelen met zijn broertjes en zusjes. Hij krijgt dan goed te eten en vertrekt dan met wat eten. Het enige positieve wat er uit te halen is dat de moeder ze weg heeft gebracht en niet ergens heeft achtergelaten. Maar een adoptiegezin voor die kleintjes vinden zal een kluif zijn: begin er maar eens aan. De insteek is ze wel bij elkaar te houden. Verder is er ook nog een meisje van een jaar of negen. Ze past natuurlijk allang niet meer aan zo’n kaboutertafeltje. Gelukkig is er een match met een adoptiegezin en nu maar hopen dat dat echt iets gaat worden. Kleintjes zijn natuurlijk meer in trek dan een meisje van negen.
Na het ontbijt en na het middageten ga ik wat ondernemen. Merk dat ze het heerlijk vinden om niet altijd alles met een groep te moeten doen. Gisteren heb ik een paar kids meegenomen naar het speeltuintje en de sojaverkoper kwam langs. Heb ze getrakteerd op een bekertje (vergelijkbaar met een ijsje). Jeetje, ze gingen bijna door het lint. Het lepeltje en het bekertje werden gekoesterd en ze hebben de hele morgen zand en steentjes in dat bekertje geschept. Goed voor de kleine motoriek denk ik dan maar. Vandaag veel tijd besteed aan een klein fragiel mannetje die toch eens moet gaan lopen. En een wandeling gemaakt met een andere kleintje. Ze genieten daar enorm van.
De tijden zijn heel strikt: lunch om 12.00 uur, heerlijk eten, en daarna, tot 15.00 uur, ligt de boel in bed: stilte. Die vaste tijden aanhouden is echt nodig want anders is het één grote puinhoop en het geeft ze veiligheid en vastigheid. Er wordt gelukkig veel fruit gegeten.
Om 17.00 uur avondeten en dan gaat het hele circus van stoelen uitklappen, tafels schuiven, kinderen badderen weer overnieuw beginnen.
Maar …..tel maar op: twee keer per dag schone kleren. Alleen die was al…
Voor de statistiek: gemiddeld verblijft een kindje hier anderhalf jaar. Een van de laatste kindjes werd hier gebracht door een vader (moeder weg, hij constructiewerker die af en toe werk heeft) die met tranen, grote tranen zijn zoontje van een half jaar kwam brengen omdat er niemand was om op te passen. Vreselijk!
Hoop dat de foto’s jullie een goed beeld kunnen geven.
Binnenkort komt de update over Francis. Ik dacht dat jullie ook wel eens ander nieuws willen horen.
xxPP
Hier was het dus allemaal om begonnen: het LCH. Zij het met enige vertraging ben ik daar nu aan de slag. ‘s Morgens om 6 uur beginnen met ontbijt voor de kinderen. Het hele LCH is een klein gebouwtje: de babies, op dit moment vijf, gemiddeld zijn het er zes, slapen beneden, een soort souterrain. De (gemiddeld twaalf) groteren slapen in een slaapzaaltje op de begane grond. Daar is ook een speelruimte en een kleine ruimte waar, door ruimtegebrek, de kinderen achterelkaar te eten krijgen. Er staan twee kinderstoelen, terwijl vier kinderen op een kinderstoel moeten eten. Twee kleine tuintafeltjes met kleine stoeltjes worden de hele dag opgestapeld en weer uitgezet tijdens de etensuren. Ook dat gaat in twee shifts. Op twee pitten kun je prima maaltijden maken zo blijkt, en wat kunnen ze eten: ongelooflijk… geen gemiemel over een hapje! Een flinke schep met rijst, en dan praat ik echt over een grote schep, met kip op je nuchtere maag schijnt goed te zijn. Vanmorgen een ei in plaats van kip met een heleboel poeder. Ik dacht natuurlijk aan geraspte kaas maar het bleek melkpoeder te zijn. Sommigen vragen om een tweede bord en dat gaat dan ook op. Een banaantje toe: ik val van mijn stoel. Dan gaat de hele groep onder de douche… geen douche aan de muur maar een grote teil met een pannetje waarmee koud/lauw water over hun koppies wordt gegoten. Daarna ben ik maar aan het tandenpoetsen geslagen maar heb ontdekt dat daar geen systeem in zit. De ene caretaker denkt er aan en de andere douwt een tandenborstel in de hand maar dat werkt nou eenmaal niet bij een kind van drie.
Een knulletje van vijf had zoveel rotte tanden in zijn mond dat het bloedde toen ik poetste. En de lucht die uit zijn adem kwam: walgelijk. Broertje van drie heeft ook allemaal bruine tanden. Zusje van zes maanden ligt beneden en een ouder zusje van acht is ook boven. Na de bevalling heeft moeder de baby hier gelaten. Een maand later stond ze met de andere drie op de stoep. Een ouder broertje van elf was zo boos dat zijn moeder de baby had achtergelaten dat ie is weggelopen. Hij leeft nu op straat, komt af en toe knuffelen met zijn broertjes en zusjes. Hij krijgt dan goed te eten en vertrekt dan met wat eten. Het enige positieve wat er uit te halen is dat de moeder ze weg heeft gebracht en niet ergens heeft achtergelaten. Maar een adoptiegezin voor die kleintjes vinden zal een kluif zijn: begin er maar eens aan. De insteek is ze wel bij elkaar te houden. Verder is er ook nog een meisje van een jaar of negen. Ze past natuurlijk allang niet meer aan zo’n kaboutertafeltje. Gelukkig is er een match met een adoptiegezin en nu maar hopen dat dat echt iets gaat worden. Kleintjes zijn natuurlijk meer in trek dan een meisje van negen.
Na het ontbijt en na het middageten ga ik wat ondernemen. Merk dat ze het heerlijk vinden om niet altijd alles met een groep te moeten doen. Gisteren heb ik een paar kids meegenomen naar het speeltuintje en de sojaverkoper kwam langs. Heb ze getrakteerd op een bekertje (vergelijkbaar met een ijsje). Jeetje, ze gingen bijna door het lint. Het lepeltje en het bekertje werden gekoesterd en ze hebben de hele morgen zand en steentjes in dat bekertje geschept. Goed voor de kleine motoriek denk ik dan maar. Vandaag veel tijd besteed aan een klein fragiel mannetje die toch eens moet gaan lopen. En een wandeling gemaakt met een andere kleintje. Ze genieten daar enorm van.
De tijden zijn heel strikt: lunch om 12.00 uur, heerlijk eten, en daarna, tot 15.00 uur, ligt de boel in bed: stilte. Die vaste tijden aanhouden is echt nodig want anders is het één grote puinhoop en het geeft ze veiligheid en vastigheid. Er wordt gelukkig veel fruit gegeten.
Om 17.00 uur avondeten en dan gaat het hele circus van stoelen uitklappen, tafels schuiven, kinderen badderen weer overnieuw beginnen.
Maar …..tel maar op: twee keer per dag schone kleren. Alleen die was al…
Voor de statistiek: gemiddeld verblijft een kindje hier anderhalf jaar. Een van de laatste kindjes werd hier gebracht door een vader (moeder weg, hij constructiewerker die af en toe werk heeft) die met tranen, grote tranen zijn zoontje van een half jaar kwam brengen omdat er niemand was om op te passen. Vreselijk!
Hoop dat de foto’s jullie een goed beeld kunnen geven.
Binnenkort komt de update over Francis. Ik dacht dat jullie ook wel eens ander nieuws willen horen.
xxPP
-
20 Februari 2015 - 10:44
BJ:
Ja dit is eigenlijk waar het om begonnen was. Geweldig dat je ook hier extreem nuttig kunt zijn. Met jouw inspanning hebben zij mogelijk een betere kans in het leven. Ik blijf trots op je. -
20 Februari 2015 - 10:56
Marlon:
Wat fijn dat je nu gestart bent in 't LCH.
Het klinkt als hard werken en heel veel liefde kunnen geven aan de kleintjes.
Dat is je wel toevertrouwd!
De kindjes zien er goed verzorgd uit hoor! Daar kun je super trots op zijn.
Liefs Marlon -
20 Februari 2015 - 11:26
Hansje:
Bijzonder,dat er toch telkens weer een plek voor de kinderen gevonden wordt! Worden de kindertjes geadopteerd of in andere tehuizen geplaatst? Wat zien ze er goed verzorgd uit! Geweldig! Je kunt aan de toetjes zien dat ze op dit moment blij zijn. Jouw werk!! -
20 Februari 2015 - 11:30
LraLeanne:
Wauw Pietje!! Wat een liefde mag jij geven daar! Jezus liefde! Ik wens j toe dat j Zijn liefde mag blijven geven en Hij j daar de kracht en energie voor geeft! Liefs v Leanne -
20 Februari 2015 - 12:08
Aafke Benes:
Lieve Pp,
Door je mooie en beeldende reisverhalen reis ik in gedachten met je mee en zie je bezig met hart en ziel met de kindjes en alle gedoe daar!! Precies wat je wilde,maar misschien heb je het niet helemaal zo voor kunnen stellen. Wat een belevenis en ervaring om straks lang op te teren en misschien nog wel om iets mee en voor te doen,want zo'n plek laat je niet meer los! Ik ben trots op je vriendin!! Liefs Aaf -
20 Februari 2015 - 12:52
Else:
Wat houd je ons fijn op de hoogte. Wat een belevenis. Stop maar veel liefde in de kleintjes. Ze hebben het nodig. -
20 Februari 2015 - 16:00
Mirjam De Jong:
Lieve nicht wat een leuk verslag en wat een avonturen beleef je. Zo te lezen ga je met hollandse degelijkheid aan de slag, ik zie het helemaal voor me, dat je met jouw voortvarendheid de hele rij afwerkt met tandenpoetsen.
Kun je ook nog wat betekenen voor dat jochie met die rotte tanden? lijkt me vreselijk dat te moeten zien als je verder met lege handen staat.
Veel succes de komende periode. Liefs, Mirjam
-
20 Februari 2015 - 20:30
Anne Horjus:
Wat een geweldig verhaal!
Ben zeer onder de indruk van je hele reis en nu met die kinderen!
Je weet het kinderen liggen me na aan het hart met name diegene die in de knel zitten!
Yme is van de week bij Bart- Jaap geweest, was erg gezellig, vertelde hij! Maar je zult dat al wel weten!
Geniet van de laatste weekje!
Liefs Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
