Angel

Lieve Allemaal,
Wat kan een mens toch op zijn weg allemaal tegenkomen. Ook wel weer een verassing iedere keer en zeker als je er dan een positieve draai aan kan geven.
Zo ook nu een verhaal over ANGEL (13 jr). Ik zag haar rondscharrelen met haar zusjes hier in het speeltuintje. Zij mist een been vanaf een centimeter of 10 onder de knie. Ik zat op de schommel een baby te huggen en ze kwam naast me zitten. Met handen en gebaren vertelde ze dat ze zo geboren was. Moeder had geen polio injecties gehad, maar daar weet ik het fijne ook niet van.
Voorzichtig begon ik over een artificial leg maar dat was een stap te ver dus heb ik verder mijn mond gehouden. Vroeg waar ze woonde en werd daarop uitgenodigd om haar huis te bekijken. Dat was niet ver, 300 meter en ik viel om van verbazing. Bij het woord huis heb ik als simpele westerling toch wel een bepaalde gedachte. Onze honden wonen beter dan zij (vader en 3 dochters, moeder is er jaren geleden met een ander vandoor gegaan). Helaas sprak ook vader geen ander woord dan de locale taal.
Sherlock Holmes snuffelde verder en vond uit dat zij naar het schooltje ging naast het LCH. Een klein gebouwtje met boven een kerkje en onder een paar klaslokaaltjes. Daar maar eens aan de deur gerammeld en de pastor kwam er aan. Zijn vrouw is de onderwijzeres. Leuk gepraat en langzaam laten blijken wat het doel was van mijn missie. Hij was zo blij: een man met het hart op de goede plaats. Het schoolgeld van de kinderen werd betaald door de gemeente aldaar en zijn vrouw begeleidt het gezin al jaren: zij kende Angel al sinds haar geboorte. Tsja, een prothese dat was wel iets wat hij haar gunde maar waarvoor geen geld was.
Nou had ik bij mijn vertrek op Schiphol van de Beyerman en Pull ter Gunne family een cheque gekregen. Iedereen had afstand gedaan van hun eerstkomende verjaardagscadeau van Annet (hun moeder/schoonzus/tante), en daar moest ik iets nuttigs mee doen, geheel naar mijn eigen inzicht. Ik kon maar niets vinden en als ik iets bedacht lukte het niet. NU HAD IK BEET! Dan geloof ik ook dat het zo heeft moeten zijn!!!!
Pastor (Jason) was er een van aanpakken: klom in de telefoon om een kennis (verpleegster) in hèt orthopedische (universiteits)ziekenhuis van Manila te bellen en ja vanmorgen om 06.00 uur vertrokken we. Weet nu ook wat het is om in de hitte in een auto van 22 jaar oud te zitten zonder airco. Hij had liever niet dat ik meeging de spreekkamer in uit angst dat dat de prijs zou opdrijven. Zijn vrouw en ik zaten te wachten en te wachten en ja daar kwam Jason met de vraag of de dokter vast betaald kon worden en dat ze al bezig waren met het maken van een afdruk. Geen weg terug dus. De vraag was of er schoenen konden komen om aan de prothese te maken dus vervolgens naar het warenhuis want Angel had alleen een paar slippers. Ik realiseerde me dat ze voor het éérst in haar leven in een warenhuis was. Ze had nog nooit op een roltrap gestaan en keek echt haar ogen uit. Wat moet dat een schok zijn geweest. En…voor het eerst nieuwe schoenen kopen: tot nu toe gekregen of tweedehands aangeschaft. Ze glom helemaal. Op de vraag wat voor kleur schoenen ze wilde…..ik had het kunnen verwachten: rose. Het werden knalrose allstars…….wat een nostalgie voor deze Oma. Voor school en de kerk had ze nette zwarte schoenen nodig dus hupsakee die er ook nog maar bij. Ook nog iets gedronken: een half uur sabbelen op een rietje in een beker met ijs…. Nu maar hopen dat er geen scheve ogen zijn met de andere zusjes die ook geen nette school/kerkschoenen hebben. Wie zich geroepen voelt om een donatie te doen kan altijd Bart-Jaap bellen. Mocht er geld overblijven dan kan dat gebruikt worden voor een follow up met fysiotherapie want het zal nog een hele klus worden om Angel te leren met de prothese om te gaan!
De prothese is over drie weken klaar. Het is niet een gemakkelijk geval omdat de knieschijf bijna los ligt. Het blijkt dat haar “huis” zo laag is dat ze niet rechtop met de kruk kon lopen en dus binnenshuis kroop op die knie. Helaas zal ik niet meer meemaken dat ze ermee rondhobbelt, maar er zullen zeker foto’s worden gestuurd. Nu komt het er op aan dat ze leert lopen met die prothese.
Lieve Beyermannetjes en Pull ter Gunnetjes; namens Angel heel veel dank: jullie hebben geen idee wat zo’n prothese voor haar betekent: niet alleen dat ze kan lopen zonder een kruk maar het is een onzeker meisje en dit is een injectie boordevol zelfvertrouwen voor haar, zeker weten. De pijler waarop ieder mens graag wil staan. Ik ben trots op jullie die dit hebben mogelijk gemaakt!
xxPP