start

Ha allemaal,
Het werd nodig tijd om weer eens wat op het blog te zetten…..hier gaan we dan:
Op Palawan hebben we het erg naar onze zin gehad. Zeker toen we eenmaal in een fijn klein hotelletje zaten. Bart-Jaap had de pijp echt leeg: de luchtvervuiling van Manila speelde hem parten en dat leverde veel gehoest op. Gelukkig had hij veel leesvoer meegenomen dus dat was het probleem niet en Annet en ik zijn samen op pad gegaan naar de hoofdstad. Op gehaald per tricycle: het advies van de baliemedewerkster, om dat apparaat de hele morgen ter beschikking te hebben, hebben we opgevolgd. Dat was een goed idee: het museum met geschiedenis over de Philipijnen, de kathedraal (oef, heel katholiek maar dat was te verwachten)en Bakery Hill: een prachtige tuin waar kinderen (de happy few) kunnen spelen. Natuurlijk als laatste een winkel voor de toerist met hebbedingetjes waar Annet is geslaagd en ik voor onze meiden mooie oorbellen heb gekocht: donkergrijze parels. Dames dan weten jullie dit vast.
En dan de dag van “waar het allemaal om gaat”: gelukkig geen gehaast om het vliegtuig van Palawan naar Manila te pakken waar wij halverwege de middag aankwamen. Bart-Jaap en Annet moesten nog lang wachten om door te gaan naar Amsterdam. Eerst nog even naar de Starbucks samen en vervolgens een knuffel: was even lastig (partir c’est mourir un peu). Maar toen ik in de taxi richting mijn “gastgezin” zat was het gauw weer over. Mijn “gastvrouw” Rhona heb ik vorig jaar leren kennen in de periode Francis. Ze reed altijd als ik met de kleine man naar het ziekenhuis moest en we kunnen goed door 1 deur. Enorm gastvrij werd ik hier ontvangen: de ijskast was bomvol en ik moest maar pakken wat ik wilde, de was deed haar hulp wel. Eten zoekt iedereen maar uit. De ijskast is altijd vol . Zij at wanneer zij zin had en haar man ook: ze had haar hele leven samen met hem aan tafel gezeten toen de kinderen nog thuis waren en daar was ze wel klaar mee: ook een opvatting. Mijn kamer is fantastisch met een eigen douche en wc. Ik heb alle sleutels, kreeg instructies hoe of wat en dat vind ik wel fijn. Buiten ligt Honey, een Labrador van 6 die bijna door zijn benen zakt zo dik: er wordt nooit mee gewandeld en vanaf dag 2 loop ik voordat ik wegga en direct als ik thuis kom een stukje. We zijn maatjes.
Maandag jl. was de eerste dag…….Ik was ingeroosterd in de kelder met de kinderen onder 1 jaar. 1 vrijwilliger is met vacantie. Op dit moment zijn er 5 babies. Ik schrok wel van de beschadigde kinderen die er op dit moment zijn: kinderen die toch wel een heftig verleden hebben. 1 knulletje met brandwonden op zijn arm die bijt (?), 1 gevonden in de stortbak van de w.c en ga maar door. Maar zoals Annemarie zei vanmiddag, toen we even op de schommel zaten, ze laten de kinderen wel achter op een plaats waar ze gevonden kunnen worden en dat is tenminste nog wat.
Zoveel mogelijk probeer ik ze om en om mee te nemen naar buiten: altijd fijner in de “frisse” lucht waar ze naar de blaadjes en Joost mag weten wat nog meer kunnen kijken, dan in een kelder. Ze genieten daar van: het zijn net de dingen waar de caretakers niet aan toe komen. Bovendien is het ook niet helemaal hun cultuur. Van Wein heb ik een BABY BJ draagzak meegekregen die iedere dag toch wel een paar keer wordt gebruikt.
Ik heb het ritme helemaal weer te pakken en geniet. Gisterenmorgen lagen ze na hun morgenbad lekker te slapen en toen kwam de wijkverpleegster voor de kinderprikken: dat was me wat……alles wakker. Krijsen, snotterbellen, verdrietig zijn……alles kwam boven en het ritme waren ze de hele dag kwijt: Pfffff…. het was op mijn kamer ineens erg stil terwijl ik aan een drukke weg zit.
Alles is relatief, dat blijkt maar weer.
Liefs Pietje
PS. de laatste foto's van Palawan zijn door mijn fout niet in de computer beland en wel uit het fototoestel: mea culpa!